Ex situ διατήρηση: μέθοδοι για τη μεγιστοποίηση της βιωσιμότητας των επανεισαγμένων πληθυσμών

Abstract

Η Ex situ Διατήρηση αποτελεί τη μόνη λύση αποτροπής της άμεσης εξαφάνισης πολλών πληθυσμών απειλούμενων ειδών της άγριας ζωής πανίδας και χλωρίδας που αδυνατούν να επιβιώσουν στα αφιλόξενα φυσικά περιβάλλοντα λόγω κυρίως, των διαφόρων ανθρωπογενών πιέσεων (IUCN, 1998). Στην παρούσα εργασία, μέσω προσομοιώσεων, μελετήσαμε τις αλληλένδετες εκείνες παραμέτρους που σχετίζονται με την αύξηση της πιθανότητας επιτυχίας των προγραμμάτων αναπαραγωγής στην αιχμαλωσία καταλήγοντας σε συμπεράσματα, προς εύρεση μεθόδων για τη μεγιστοποίηση της βιωσιμότητας των επανεισαγμένων πληθυσμών. Πιο συγκεκριμένα καταλήξαμε στις εξής μεθόδους: 1)Ο αριθμός γενεών στην αιχμαλωσία πριν την έναρξη του προγράμματος να είναι μηδενικός ή όσο το δυνατόν μειωμένος. 2)Η εισαγωγή των ατόμων να είναι υψηλή μόνο για λίγες γενιές δηλαδή για μικρή διάρκεια προγράμματος. 3)Η διάρκεια των εισαγωγών να κυμαίνεται σε ενδιάμεσες τιμές π.χ σε πρόγραμμα διάρκειας 3-25 γενιών, βέλτιστη στρατηγική συναντάται στις 15 γενιές. 4)Ο ρυθμός επανεισαγωγής να παίρνει υψηλές τιμές για λίγες, όμως γενιές. 5)Η μειωμένη ένταση επιλογής των αιχμαλώτων πληθυσμών να συνδυάζεται με στρατηγικές λίγων ατόμων, για πολλές γενιές.