Ex situ διατήρηση: γενετική διαχείριση για την αντιμετώπιση της γενετικής προσαρμογής στις συνθήκες αιχμαλωσίας

Abstract

Η γενετική προσαρμογή των πληθυσμών στις συνθήκες αιχμαλωσίας σε συνδυασμό με την απώλεια της γενετικής τους ποικιλότητας, αποτελούν βασικά γενετικά προβλήματα των προγραμμάτων της ex-situ διατήρησης. Τα προβλήματα αυτά διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στην πιθανότητα επιβίωσης που θα παρουσιάσουν οι πληθυσμοί κατά την επανεισαγωγή τους στο φυσικό τους περιβάλλον. Σκοπός της παρούσας εργασίας ήταν η εύρεση του κατάλληλου τρόπου γενετικής διαχείρισης των πληθυσμών, ούτως ώστε να αποφευχθούν τα προβλήματα αυτά. Πραγματοποιήσαμε συγκρίσεις ανάμεσα στην κυκλική αναπαραγωγή και σε μια μέθοδο που ελαχιστοποιεί την πιθανότητα συγγένειας ανάμεσα στα ζεύγη που αναπαράγονται (Gc/Mc μέθοδος). Παράλληλα λάβαμε υπ’όψιν μας, περιπτώσεις όπου ο πληθυσμός διαιρείται σε μικρότερους και οι οποίοι είτε ανταλλάσουν άτομα μεταξύ τους, είτε παραμένουν απομονωμένοι. Καταλήξαμε πώς η κυκλική μέθοδος αναπαραγωγής, ανταποκρίνεται καλύτερα, καθώς εμφανίζει τους λιγότερο προσαρμοσμένους στην αιχμαλωσία πληθυσμούς και διατηρεί τη γενετική τους ποικιλότητα. Επιπλέον κατά την επανεισαγωγή τους οι πληθυσμοί αυτοί, εμφανίζουν τα υψηλότερα ποσοστά επιβίωσης. Διαπιστώσαμε επίσης πως στην περίπτωση του τεμαχισμού των πληθυσμών, θα ήταν προτιμότερο οι πληθυσμοί αυτοί να παραμένουν απομονωμένοι.

Genetic adaptation to captivity in addition with loss of genetic diversity, constitute principal problems for ex-situ conservation programs. Such problems have a crucial role to the probability of population survival at re-introduction to the wild. In the present work, we aim to find the most efficient way of genetic management, in order to avoid these problems. We performed comparisons between the circular mating and a method where matings are performed so as to minimize mean pairwise coancestry (Gc/Mc method). We made our comparisons, by considering also the case of population fragmentation, with or without exchange of individuals between fragmented populations. We concluded that circular mating method seems to minimize genetic adaptation to captivity while it maintains high rates of genetic diversity. As a result, populations under circular mating show the highest probability of survival during their re-introduction. We also concluded that in case of fragmentation, the better way is to maintain isolated populations.