Η ελληνο-αρμένικη κοινότητα της Αθήνας: εκδοχές και αντιλήψεις της αρμενικότητας από την καθημερινή συμβίωση με την ελληνική κοινότητα

Abstract

Η μελέτη που ακολουθεί βασίζεται σε επιτόπια έρευνα στην περιοχή της Αθήνας: Δουργούτι-Νέος Κόσμος, στους Αρμενίους κατοίκους της περιοχής και στα θρησκευτικά, πολιτικά, εκπαιδευτικά και πολιτιστικά κέντρα που συντηρεί εκεί η Αρμενική κοινότητα. Αναζητά τις εκδοχές και τις αντιλήψεις που προβάλλονται απ’ αυτούς για την ιδιαίτερη ταυτότητάς τους ή την Αρμενικότητα τους. Εξετάζει πως μέσα από ένα συγκεκριμένο ιστορικό πλαίσιο και πολιτικές συγκυρίες αναδύεται η Αρμενικότητα ως μια ποιότητα εξαναγκασμένη να αναπτυχθεί έξω από τον φυσικό της χώρο αυτόν της Πατρίδας, στη προσφυγιά και στη διασπορά. Διαπραγματεύεται πως μέσα από ιδεολογικά σχήματα-στρατηγικές της «προσωρινότητας» και του «ηθελημένου περιθωρίου», η Αρμενικότητα ενδύεται με την προσδοκία της επιστροφής. Επίσης πως αυτή η προσδοκία προσαρμόζεται στις παγκόσμιες πολιτικό-οικονομικές μεταβολές, στις ιδιαίτερες πολιτικό-οικονομικές συνθήκες που αντιμετώπισαν οι Αρμένιοι ως προς την ένταξή τους στην Ελληνική κοινωνία αλλά και στις σύγχρονες εξελίξεις στην πρώην Σοβιετική Αρμενία. Πως η ίδια προσδοκία και η ανάγκη να προφυλαχθεί η εθνότητα από την εξαφάνιση τροφοδοτεί συγκεκριμένες μορφές οργάνωσης, πρακτικές, στάσεις, στρατηγικές και απαγορεύσεις σε θέματα θρησκείας, γλώσσας, γαμηλιακών και συγγενειακών σχέσεων, αλλά και οικονομικών σχέσεων ως προς τη ροή της γνώσης των τεχνών. Τέλος στο εσωτερικό της ομάδας αναλύει το πώς η Αρμενικότητα τροφοδοτείται με διαφορετικό νόημα από διάφορες κατηγορίες προσώπων και ομάδες και καθίσταται αντικείμενο διεκδίκησης και διαμάχης. Μέσο με το οποίο διεξάγεται ο ανταγωνισμός και η αντιζηλία: οι προσφορές. Αποκτώντας μια καθολική συμβολική διάσταση στο εσωτερικό της ομάδας, όπου κάθε μορφή συμμετοχής νοείται ως σημαντική μόνο όταν έχει το χαρακτήρα της προσφοράς, αποτελούν και το σημείο εκείνο όπου συγκλίνουν οι διαφορετικές εκδοχές και αντιλήψεις της Αρμενικότητας.