Η διαχείριση των ελληνοτουρκικών κρίσεων

Abstract

Το παρόν διδακτορικό ασχολείται με το φαινόμενο της κρίσης και τη διαχείρισή της. Η μελέτη του φαινομένου αυτού είναι στενότατα συνδεδεμένη με την Ανάλυση Εξωτερικής Πολιτικής (ΑΕΠ), η οποία συνιστά υποσύνολο του ευρύτερου πεδίου των Διεθνών Σχέσεων και εισάγει στη μελέτη τους τη Διαδικασία Λήψης Αποφάσεων (ΔΛΑ). Η εξήγηση των ΔΛΑ και των αποτελεσμάτων τους συνιστά προσπάθεια να κατασκευαστεί μια θεωρία «μέσου βεληνεκούς». Στο πλαίσιο αυτό, κύριος στόχος της διδακτορικής διατριβής είναι η κατανόηση και εξήγηση των διαδικασιών λήψης αποφάσεων κατά τη διαχείριση της κρίσης των Ιμίων μέσω της κατασκευής ενός θεωρητικού-αναλυτικού υποδείγματος. Πρόκειται για το υπόδειγμα του Εκκρεμούς της Απόφασης κατά τη Διαχείριση Κρίσεων. Στόχος της διδακτορικής διατριβής είναι επίσης ο μετασχηματισμός των «μαθημάτων διαχείρισης κρίσης» σε γνώσεις με πολιτική χρησιμότητα (policy relevant knowledge)• γνώσεις που συνεισφέρουν στην άσκηση πολιτικής δεξιότητας (statecraft) σε ό,τι αφορά την επιτυχημένη διαχείριση κρίσεων, ή τουλάχιστον την αποφυγή αποφάσεων που οδηγούν σε αποτυχημένη διαχείριση. Η μεθοδολογική προσέγγιση κινείται στα πλαίσια της ποιοτικής έρευνας εξετάζοντας συγκεκριμένο κράτος (Ελλάδα) μέσω της χρησιμοποίησης περιπτωσιολογικής μελέτης (διαχείριση της κρίση των Ιμίων). Ως μεθοδολογικά εργαλεία χρησιμοποιούνται κάποιες από τις θεωρητικές προσεγγίσεις της ΑΕΠ, που ισοδυναμούν με διάφορους αιτιώδεις παράγοντες στα διάφορα επίπεδα ανάλυσης. Το νέο θεωρητικό εργαλείο εμπλουτίζει το σχετικό «κεκτημένο»: α) με ένα «διπλά ενσωματωμένο» πολυεπίπεδο και πολυπαραγοντικό αναλυτικό πλαίσιο• β) με μια επιπλέον πολύπλοκη πορεία των διαδικασιών λήψης αποφάσεων (Εκκρεμές)• γ) με νέα εννοιολογικά εργαλεία («χαρακτήρες» των «γερακιών+» και των «αποφασισμένων» παικτών, «μη θεσμικές» αποφάσεις). Με αυτό τον τρόπο αντιμετωπίζονται οι ανεπάρκειες των υπαρχουσών θεωρητικών προσεγγίσεων και κατασκευάζεται ένα βελτιωμένο θεωρητικό πλαίσιο αναφοράς, ικανό να εξηγήσει με επάρκεια τις ανωμαλίες που προκύπτουν από την εμπειρική έρευνα. Μέσο εμπειρικού ελέγχου των προβλέψεων του θεωρητικού υποδείγματος το οποίο προτείνεται ως υπόθεση εργασίας είναι η ιστορία, σε μικρο-αναλυτικό επίπεδο. Η συλλογή του εμπειρικού υλικού στηρίχθηκε τόσο σε πρωτογενή όσο και δευτερογενή έρευνα.