Η συστημική σκέψη στη μελέτη και στη σχεδίαση των ολιστικών θεραπευτικών συστημάτων με κύρια αναφορά στην κλασσική ομοιοπαθητική

Abstract

Η αδυναμία ερμηνείας των βιολογικών φαινομένων με την αναγωγιστική προσέγγιση οδήγησε στην αναζήτηση πολυπλοκότερων εργαλείων για την μελέτη των φαινομένων στα έμβια συστήματα. Γίνεται αναφορά στην πορεία της επιστημονικής σκέψης και εισάγονται νέες έννοιες στο χώρο της ιατρικής, πέρα από τις απλές βιοχημικές και φυσικό-χημικές αντιδράσεις, όπως η έννοια του ανοικτού συστήματος, η κυβερνητική πρώτης και δεύτερης τάξης, η αυτοποίηση οι αναδυόμενες ιδιότητες, η εξέλιξη, η γνωσιακή διαδικασία, η οργάνωση των πολυπλοκότερων οργανισμών και προχωράει στην διατύπωση νέων εννοιών. Παρουσιάζεται η Συστημική Θεωρία που είναι η διεπιστημονική μελέτη της θεωρητικής-αφηρημένης- οργάνωσης των φαινομένων ανεξάρτητα από την δομή και τον τύπο, στο χρόνο ή στο χώρο. Περιγράφονται τα γενικά χαρακτηριστικά των συστημάτων, οι βασικές ιδιότητες, οι μηχανισμοί ελέγχου, τα οργανωμένα συστήματα, τα αυτό-οργανωμένα συστήματα, και η βιολογική προσέγγιση των κανόνων της συστημικής προσέγγισης. Τέλος προκύπτει η ανάγκη επαναπροσδιορισμού της φυσιολογίας και της παθολογίας των έμβιων οργανισμών και θα πρέπει να αντιμετωπιστούν ως ανοικτά συστήματα που αλληλεπιδρούν με το περιβάλλον τους. Κάθε οργανισμός αποτελεί μια αδιάσπαστη ολότητα. Δεν μπορεί να διαχωριστεί σε διαφορετικά μέρη καθένα από τα οποία να οδηγεί σε ειδικές ασθένειες ή διαγνωστικές κατηγορίες και αποτελεί μια μοναδική οντότητα, ακέραιη και ολοκληρωμένη, που λειτουργεί ως ένα ενιαίο σύνολο σε σχέση με τον κόσμο που τον περιβάλλει. Η κατάσταση της υγείας ή ασθένειας προσεγγίζεται κάτω από αυτό το πρίσμα. Με αυτή τη θεώρηση, αναφέρονται οι βασικές αρχές της κλασσικής ομοιοπαθητικής που ίσως αποτελεί το αποτελεσματικότερο ολιστικό θεραπευτικό σύστημα που υπάρχει σήμερα για τις οξείες και τις χρόνιες παθήσεις. Η ουσία της ύπαρξης του ασθενή σχετίζεται απόλυτα µε τις ανώτερες περιοχές του συναισθήματος και της νόησης και η μελέτη της ασθένειας του δεν μπορεί να αποσυνδεθεί από αυτές. Τέτοιες διαταραχές, καθώς και η περιγραφή και μελέτη τους, συνεπάγονται στην πραγματικότητα µία νέα ειδικότητα, την ομοιοπαθητική, γιατί ασχολείται µε το προαιώνιο πρόβλημα της σχέσης ανάμεσα στο μυαλό, το νου και το σώμα.