Η πολιτική της εδαφικής συνοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο ελληνικό πλαίσιο : η περίπτωση του δήμου Δέλτα

Abstract

Η χωροταξία μπορεί να κατανοηθεί και να ορισθεί με ποικίλους τρόπους. Είναι μια δραστηριότητα που μπορεί να λάβει διαφορετικές μορφές, ανάλογα με το θεσμικό και νομικό πλαίσιο ή τις διαφορετικές παραδόσεις και πολιτισμούς. Είναι μια ιδιαίτερη μορφή δημόσιας πολιτικής, η οποία στρέφεται στις χωρικές διαστάσεις ενός μεγάλου φάσματος άλλων τομεακών πολιτικών, όπως είναι η οικονομική ανάπτυξη, οι μεταφορές και η προστασία του περιβάλλοντος, καθώς επίσης η υγεία, ο πολιτισμός και η γλώσσα.Οι λόγοι για τους οποίους η Κοινότητα ασχολήθηκε με τον χωροταξικό σχεδιασμό ήταν η εμφάνιση των διαπεριφερειακών και ενδοπεριφερειακών ανισοτήτων στη δεκαετία του 1980, καθώς επίσης και ορισμένα άλλα ζητήματα τα οποία απειλούν την ισόρροπη και βιώσιμη ανάπτυξη του ευρωπαϊκού χώρου. Από το 1957, με τη Συνθήκη της Ρώμης ξεκίνησαν να χαράσσονται πολιτικές που αφορούσαν τον τομέα της χωροταξίας αλλά και του περιβάλλοντος. Παρατηρείτε, λοιπόν, ότι η πορεία του ευρωπαϊκού χωροταξικού σχεδιασμού ήταν πολύ διαφορετική από αυτή της Ελλάδας, καθώς η πρώτη ενέργεια εισαγωγής της έννοιας της χωροταξίας πραγματοποιήθηκε το 1975 με το άρθρο 24 του Συντάγματος. Στο γεγονός αυτό, αλλά και στην έλλειψη χωροταξικών κατευθύνσεων και ρυθμίσεων, οφείλεται αυτή η καθυστέρηση αλλά και αποτυχία εφαρμογής του χωροταξικού σχεδιασμού.Την προγραμματική περίοδο που διανύουμε, μία έννοια που κάνει την εμφάνισή της όλο και πιο έντονα είναι αυτή της εδαφικής συνοχής. Η εδαφική συνοχή αναφέρεται στην ισόρροπη και βιώσιμη ανάπτυξη και εξειδικεύεται, αφενός, στα προβλήματα που δημιουργεί η μεγάλη συγκέντρωση πληθυσμού και δραστηριοτήτων στις κεντρικές περιοχές και, αφετέρου, στα προβλήματα που απασχολούν ειδικές κατηγορίες περιοχών. Η έννοια αυτή είναι που απασχόλησε την ερευνήτρια και έτσι η έρευνα πεδίου στηρίχθηκε στον τρόπο και στον βαθμό με τον οποίο η εδαφική συνεργασία προωθείται στην περιοχή μελέτης, αλλά και στο πώς κατανοείται σε τοπικό επίπεδο.

Spatial planning can be comprehended and be defined with various ways. It is an activity that can receive different forms, depending on the institutional and legal frame or the different traditions and cultures. It is a particular form of public policy, who is turned in territorial dimensions of a big spectrum of other sectoral policies, such as economic growth, transport and protection of the environment, as well as health, culture and language. The reasons for which the Community dealt with the spatial planning was the appearance of the transregional and intraregional inequalities in the decade 1980, as well as certain other matters which threaten the balanced and viable development of European space.With the Treaty of Rome, since 1957, began policies that concerned the sector of spatial planning but also, the environment. Observe, therefore, that the path of European spatial planning was very different from that of Greece, as the first energy of import of meaning for spatial planning was realised in 1975 with the article of 24 Constitution. Due to this situation, but also in the lack of spatial planning directions and regulations, is owed this delay, but also the failure of application of spatial planning.The programmatic period where we cover, a significance that makes her appearance more intensely, is that of territorial cohesion. The territorial cohesion is reported in the balanced and viable development and specialized, on one side, in the problems that creates the big concentration of population and activities in the central regions, and on the other side, in the problems that occupy special categories of regions.This significance is that occupied the researcher and thus, the research of field was supported in the way and in the degree which the territorial cooperation is promoted in the case study, but in how it is comprehended in local level.