Η ηλιακή ακτινοβολία στην Ανατολική Μεσόγειο: παρατηρήσεις και εκτιμήσεις

Abstract

Αντικείμενο μελέτης της εργασίας αυτής αποτελεί η εισερχόμενη ηλιακή ακτινοβολία στη λεκάνη της ανατολικής Μεσογείου. Ειδικότερα, ελέγχεται η δυνατότητα εφαρμογής του αλγορίθμου του R.K.Reed (1977) στην περιοχή αυτή, συγκρίνοντας απευθείας μετρήσεις της εντάσεως της ηλιακής ακτινοβολίας, που λαμβάνονται στη θάλασσα από το Ω/Κ «ΑΙΓΑΙΟ», κατά τη διάρκεια των ερευνητικών ταξιδιών του το έτος 2000, με τις τιμές που προκύπτουν από τον αλγόριθμο για τις αντίστοιχες ημέρες. Η επεξεργασία των δεδομένων και η διαδικασία του ποιοτικού ελέγχου, δεν υπέδειξαν συστηματικές πηγές σφαλμάτων, όπως είναι η επίδραση του καπνού από το φουγάρο στους αισθητήρες ηλιακής ακτινοβολίας και ο διατοιχισμός του σκάφους. Η μέση διαφορά μεταξύ των παρατηρήσεων και των αντίστοιχων εκτιμήσεων του αλγορίθμου ανέρχεται σε 18.2% με τις τιμές των εκτιμήσεων να είναι συστηματικά μικρότερες των παρατηρήσεων. Ως εκ τούτου η ηλιακή ακτινοβολία φαίνεται να υποεκτιμάται από τον αλγόριθμο του R.K. Reed, ενώ δεν εξάγεται κάποιο ασφαλές συμπέρασμα, όσον αφορά στην επίδραση της νεφοκάλυψης ή της εποχικότητας στον αλγόριθμο.

Direct measurements of solar radiation were recorded over the Eastern Mediterranean during several cruises aboard R/V “AEGEAN” in the year 2000 and were used in order to be compared with estimated solar radiation from the empirical formula of R. K. Reed (1977). Although qualitative control did not indicate systematic sources of errors, such as the effect of ship’s funnel or the pitch and roll of the ship, the mean difference between observations and estimated values amounts to 18.2%. In order to investigate this bias, the data were analyzed according to the cloud cover index and the time of the year. The results reveal that the formula systematically underestimates insolation, while is quite independent of the season and the cloud cover index.