Η εμπειρία του μεταναστευτικού - προσφυγικού ταξιδιού και η κατασκευή της έμφυλης ταυτότητας: η περίπτωση μιας ομάδας 'φιλοξενούμενων' Αφγανών σε ένα κέντρο 'υποδοχής'

Abstract

Ο στόχος αυτής της διπλωματικής εργασίας είναι να παρουσιάσει ημικές προσεγγίσεις ‘προσφύγων’ και ‘μεταναστών’. Αντιλαμβάνονται τους εαυτούς τους ως ‘πρόσφυγες’, ‘μετανάστες’ ή ως κάτι άλλο; Ποιοι είναι αυτοί που διασχίζουν τα σύνορα; Είναι άντρες, γυναίκες, παιδιά ή κάτι άλλο; Σε ποιο στάδιο είναι αποδεκτό να ταξιδεύει κανείς και ποιοι λόγοι εξωθούν σε αυτή την πρακτική; Ο πόλεμος, η φτώχεια ή κάτι άλλο; Είναι με οποιοδήποτε τρόπο το ταξίδι συνδεδεμένο με την ενηλικίωση ή/ και τον ανδρισμο; Και πότε τελικά το ταξίδι φτάνει στο τέλος του; Αξιοποιώντας το παράδειγμα επιτόπιας έρευνας σε ένα Κέντρο ‘φιλοξενίας’ για πρόσφυγες σε ένα νησί, όπου νέοι Αφγανοί ταξιδιώτες διαμένουν, η εργασία ευελπιστεί να αποδόσει την ημική εννοιολόγηση του ταξιδιού σε αντίθεση με το πώς αυτό εννοιολογείται από την χώρα υποδοχής. Τέλος, παρουσιάζεται και μέρος του πώς ο αφγανικός ‘εαυτός΄ και ‘ανδρισμός’ γίνεται αντιληπτός από τους ίδιους τους Αφγανούς.

The aim of this thesis is to present the refugees’ and immigrants’ point of view. Do they consider themselves ‘refugees’, ‘immigrants’ or something else? Who are those that are crossing the borders? Are they men, women, children or something else? At which stage of life traveling is acceptable? What are the reasons for traveling? War, poverty, or something else? Is the journey by any means related to adulthood and manhood? And when does this journey finally come to an end? Using the example of personal fieldwork at a refugee camp at a Greek island, that young Afghan travelers live, this paper is willing to give a picture of the journey’s emic conceptualization in contrast with how it is perceived by the host country. Last but not least, it shows part of how the Afghan “self” and “manhood” is being grasped by the Afghans themselves.