Αίτια και συνέπειες της εξέγερσης στη Συρία

Abstract

εσωτερικό πολιτικό σύστημα, έναντι του οποίου επιλέχθηκε η εξέγερση ως η αναγκαία δίοδος εκδημοκρατισμού από ένα αυταρχικό και διεφθαρμένο καθεστώς, του οποίου πυλώνες στήριξης υπήρξαν ο στρατός και οι δυνάμεις ασφαλείας, το κόμμα Μπάαθ και ο ιδρυτής της δυναστείας Χαφέζ αλ Άσαντ, η άνοδος του οποίου στην εξουσία σηματοδότησε την δυναμική παρουσία της Συρίας στον αραβικό κόσμο και την διεθνή και περιφερειακή σκηνή. Δευτερευόντως, ο ρόλος των θρησκευτικών μειονοτήτων στην διαμόρφωση του εσωτερικού πολιτικού τοπίου, καθώς και ο ρόλος των εθνικών μειονοτήτων, παράγοντας ιδιαίτερα σημαντικός για την εσωτερική ισορροπία δυνάμεων τόσο στην Συρία όσο και στον υπόλοιπο αραβικό κόσμο. Το γεγονός ότι η ηγετική τάξη της Συρίας προέρχεται από την κοινότητα των αλαουιτών, η οποία αποτελεί τη μειοψηφία του πληθυσμού έναντι της σουνιτικής πλειοψηφίας, διαμόρφωσε ένα ιδιότυπο πεδίο ισορροπίας δυνάμεων και ισχύος, καθώς και συμμαχιών στο εσωτερικό της χώρας και στο εξωτερικό. Έτσι, ενδεχόμενη ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ από τους σουνίτες Αδελφούς Μουσουλμάνους θα στερήσει το σιιτικό Ιράν από τον βασικό του σύμμαχο, μέσω του οποίου ασκεί μέχρι τώρα επιρροή στον Λίβανο και την Παλαιστίνη Επιπλέον, μια σουνιτική Συρία, σύμμαχος της Σαουδικής Αραβίας, θα αποτελούσε μοχλό άσκησης επιρροής στο άκρως ασταθές Ιράκ, όπου κυριαρχούν οι σιίτες και όπου η Τεχεράνη ασκεί σημαντική επιρροήΕπί πλέον, το ιδεολογικό υπόβαθρο των εξεγερμένων αντικαθεστωτικών αλαουιτών και σουνιτών φαίνεται να κλίνει προς το πολιτικό Ισλάμ, καθώς η σημαντικότερη πολιτική συνιστώσα είναι οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, που βρίσκονται σε μακρά διαμάχη με το καθεστώς Άσαντ. Αναντίρρητα οι επιδράσεις της συριακής εξέγερσης τόσο στο εσωτερικό της χώρας όσο και στις περιφερειακές ισορροπίες είναι ορατές. Η απώλεια της Αιγύπτου με την πτώση του Χόσνι Μουμπάρακ στέρησαν το Ισραήλ και τις ΗΠΑ από ένα σημαντικό σύμμαχο. Η παρούσα ηγεσία της χώρας ακολουθεί τη γραμμή του προκατόχου της στην εξωτερική πολιτική όμως η πολιτική σταθερότητα δεν έχει οικοδομηθεί, πράγμα που σημαίνει ότι δεν παρέχει εγγύηση ασφάλειας στις ΗΠΑ και στο στρατηγικό της εταίρο, το Ισραήλ. Η εκπλήρωση του σκοπού των εξεγερμένων –ιδιαίτερα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας- δηλαδή της πτώσης του καθεστώτος θα εγκαινιάσει μια νέα περίοδο αβεβαιότητας σχετικά με τις προθέσεις της διάδοχης εξουσίας . Με την ανατροπή του καθεστώτος θορυβείται κατά αρχήν η Τουρκία φοβούμενη την έξαρση του κουρδικού ζητήματος, το οποίο αδυνατεί να θέσει υπό έλεγχο τόσο στο εσωτερικό της αλλά και στο γειτονικό Ιράκ, Το Ιράν επενδύει στη σταθερότητα της συμμαχίας με τη Συρία για να διαρρήξει τη διεθνή απομόνωσή του και η ενδεχόμενη πτώση του συριακού καθεστώτος στερεί από το Ιράν τη δυνατότητα άσκησης επιρροής στην περιφέρεια. Μεγάλη ανησυχία προκαλείται επίσης και στη σιιτική οργάνωση του Λιβάνου Χεζμπολλά , η οποία επωφελείται από τη στρατηγική συμμαχία Τεχεράνης - Δαμασκού. Η σουνιτική παλαιστινιακή Χαμάς με τη σειρά της θα υποστεί τις συνέπειες της αλληλεξάρτησης των δρώντων αυτών και καθώς βρίσκεται αποκλεισμένη από τον υπόλοιπο κόσμο στη Λωρίδα της Γάζας. δε μπορεί να αισθάνεται ασφαλής.Οι ΗΠΑ επιδιώκουν την επίτευξη στρατηγικών στόχων σε αντίξοες συνθήκες, στις οποίες οι κίνδυνοι και απειλές πολλαπλασιάζονται. Πέραν του αιφνιδιασμού τον οποίο υπέστησαν από τις αραβικές εξεγέρσεις , μάλλον απεύχονται την πτώση του καθεστώτος Ασαντ, τηρώντας όπως και το Ισραήλ στάση αναμονής και ελπίζοντας στην προώθηση πολιτικών και οικονομικών μεταρρυθμίσεων και στην εκτόνωση της κρίσης. Η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Ρωσίας θα υπερασπιστεί τα γεωπολιτικά της συμφέροντα στη χώρα ,τα οποία περιχαρακώνονται από τις συμφωνίες τις οποίες έχει συνάψει με το καθεστώς και θα σταθεί ανάχωμα σε κάθε σχεδιασμό για τη νομιμοποίηση μιας δυτικής επέμβασης.

On March 18,2011, popular demonstrations in Syria escalated into the most serious anti-government action during Syrian President Bashar al Assad’s decade long rule. Further and bigger demonstrations has now resulted in the deaths of well over of thousands of people . To be clear, the protests in Syria today, like those in Tunisia and Egypt, are about domestic issues and have nothing to do with the matters of foreign policy. The regime spent all its energy, time and money in corruption and in degrading and humiliating practices against its own people. Also,this regime had a clearly personal character .Thus, the family, the tribe, and the community provided the backbone that supported the Syrian regime and made possible its stability and survival for such a long number of years as much as the status of the Ba'th Party in the country wihich is not only the ruling party but it developed into an indispensable instrument used by the regime to maintain its hold over the state. The party also serves as an important foundation upon which the regime rests its legitimacy, and , at the very least, it is the only organized force acting in Syria today. Therefore, it would seem that Bashar al Asssad wants to continue to use it, as it is a convenient and readily available instrument.Also the Syrian army plays the same key-role and remains loyal to the president but its calculations will depend and foremost on the endurance and growth of the Syrian dissent movement. The government and opposition forces have reached a stalemate in which the government cannot quell the unrest and the opposition cannot bring down the regime .Without outside intervention number of developments lead to the belief that the Syrian crisis has entered a qualitatively new phase which can be described without exaggeration as the phase of an official and public move on the path to civil war. Since Syria lies at the center of a dense network of Middle East relationships the ongoing unrest, violence and security crackdowns have been the subject of major international interest.But Syria is not Libya .First, the fault lines along which Syrian society is divided are not as regionally distinct as those of Libya Syria has not seen the large-scale military defections that occurred in Benghazi and simply does not have the oil resources Libya does. The strength of the Syrian military, specifically its air defense system — which is far superior to Libya’s — means military intervention would be far more costly in Syria than in Libya in terms of human casualties and money .However, the Iraqi experience taught the Americans, and in fact the whole world, that toppling a regime is one thing--and as a rule, the simplest and easiest part to implement--while the establishment of an alternative regime in its place, one that will be strong and stable, is an entirely different matter. The urgent question now is this: Will such steps settle the situation in Syria quickly? Or will a long war of attrition with a sectarian and confessional character be imposed on Syria, spreading destruction and fragmentation, in a scenario that combines the worst manifestations and phenomena of the Libyan and Iraqi scenarios?