Ήσυχες περιοχές πολεοδομικού συγκροτήματος: η περίπτωση της Μυτιλήνης

Abstract

Η οδηγία 2002/49/ΕΚ της Ευρωπαϊκής Ένωσης, χαρακτηρίζει σαν περιβαλλοντικό θόρυβο τους ανεπιθύμητους ή επιβλαβείς θορύβους που δημιουργούνται από ανθρώπινες δραστηριότητες. Η ύπαρξη ήσυχων περιοχών οριοθετημένων από το κράτος, που δεν ξεπερνούν μια τιμή ενός δείκτη θορύβου, είναι απαραίτητη. Πραγματοποιήθηκαν δύο σειρές μετρήσεων σε 25 σημεία ελέγχου, για τη διερεύνηση της ακουστικής κατάστασης ενός πολεοδομικού συγκροτήματος. Από κοινωνιολογική έρευνα που διεξάχθηκε για τον υπολογισμό της οριακής τιμής του δείκτη θορύβου για τις ήσυχες περιοχές, βρέθηκε ότι το όριο της ησυχίας είναι τα Leq 56,82 dB(A). Έπειτα πραγματοποιήθηκε ακουστικός περίπατος με σκοπό, την εύρεση των θορύβων που διαμορφώνουν θετικά ένα ηχοτοπίο και την μελέτη των χαρακτηριστικών του ηχοτοπίου που προτιμήθηκε από τους περιπατητές. Συνδυάζοντας τα ποσοτικά δεδομένα που προέκυψαν από τις ηχητικές μετρήσεις με τα ποιοτικά που προέκυψαν από την κοινωνιολογική έρευνα και τον ακουστικό περίπατο, συμπεραίνουμε ότι βασικό χαρακτηριστικό των ήσυχων περιοχών πολεοδομικού συγκροτήματος, δεν είναι μόνο τα χαμηλά επίπεδα ενός δείκτη θορύβου, αλλά και η αρμονική συνύπαρξη των βιοήχων, των γεωήχων και των ανθρωποήχων.

The EU directive 2002/49/EC characterizes environmental noise as the unwanted or harmful noise created by human activities. The existence of quiet areas, delimited by the state, which are not exposed to a value of a noise indicator, is essential. Noise measurements were made in 25 checkpoints, for the investigation of the acoustic quality in an agglomeration. The threshold value for quiet areas in an agglomeration was fount through a survey. The results were Leq 56, 82 dB (A). A soundwalk was conducted in order to find the positive sounds of a soundscape and to study the characteristics of the area that was preferred by the sound walkers. Combining the quantitative data that was collected by the acoustic measurements and the qualitative ones that were collected from the survey and the soundwalk we conclude that the basic characteristics of a quiet area in an agglomeration are not only the low levels of a noise indicator, but also the harmonious coexistence of the biophony, geophony and anthrophony.