Η κοινωνική παραγωγή του αστικού χώρου κατά την εγκατάσταση των προσφύγων του '22: η συγκρότηση του προσφυγικού συνοικισμού της Μυτιλήνης

Abstract

Η παρούσα εργασία διερευνά τις συνθήκες της μόνιμης εγκατάστασης τωνMικρασιατών προσφύγων μέσα από τη μελέτη περίπτωσης του προσφυγικούσυνοικισμού «Αγίας Κυριακής» στη βόρεια πλευρά της Μυτιλήνης. Πιοσυγκεκριμένα, αναζητείται η μετάβαση από τις παράγκες και τα «επίτακτα» στηνοργανωμένη προσφυγική κατοικία, όπως αυτή σχεδιάστηκε από το κράτος καιυλοποιήθηκε με τη μορφή των «σπιτιών της Πρόνοιας». Μέσα και γύρω από αυτά ταπροσφυγικά σπίτια συγκροτήθηκε μια γειτονιά με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά πουκαθιστούσε για χρόνια την «ετερότητα» μέσα στην πόλη. Οργανώθηκε δε στο βόρειοτμήμα της –το πρώην μουσουλμανικό- που ήδη από τις τελευταίες δεκαετίες τηςοθωμανικής κυριαρχίας είχε απολέσει την παλιά του αίγλη. Έτσι λοιπόν, αφετηρίατης παρούσας μελέτης αποτελεί η υπόθεση ότι αυτό το αστικό σύνολο, το πρώηνμουσουλμανικό και νυν προσφυγικό, διατήρησε μια προϋπάρχουσα αστική διαίρεση,ενισχύοντας ταυτόχρονα τα χαρακτηριστικά μιας χωρικής ιεραρχίας στην πόλη.

This paper explores the conditions of permanent rehabilitation of theAsia Minor refugees through the case study of the refugeesettlement "Agia Kyriaki" in the northern part of Mytilene. Namely, the transition from the shanties and the "requisitioned" towards theorganized refugee house, as designed by the state andimplemented in the form of "Welfare homes." Α neighborhood with particular characteristics was formed in and around theserefugee houses, which for years consisted the "otherness" within the city. It was hence organized in the northernpart of the city -the formerly muslim domain- which already from the last decades of theOttoman rule had lost its former glory. Starting point ofthis study is the assumption that this urban whole, the formerlyMuslim and later refugee, maintained a pre-existing urban division,while enhancing the characteristics of spatial hierarchy in the city.