Σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης: μια ανθρωπολογική προσέγγιση

Abstract

Αντικείμενο μελέτης της παρούσας διπλωματικής εργασίας αποτελεί το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης εκείνη η νομική ρύθμιση δηλαδή μέσω της οποίας τα ζευγάρια που δεν επιθυμούν να παντρευτούν είτε με θρησκευτικό είτε με πολιτικό γάμο μπορούν να κατοχυρώσουν θεσμικά την ερωτική τους σχέση και να αποκτήσουν πρόσβαση σε δικαιώματα όπως αυτά απορρέουν από τον γάμο. Κύριος στόχος της έρευνας αποτέλεσε η διερεύνηση των στάσεων και των αντιλήψεων των υποκειμένων - ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού - τόσο για τον γάμο όσο και για το σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης, προκειμένου να εξεταστούν οι τρόποι με τους οποίους γίνεται αντιληπτή η συγγένεια, η οικογένεια και η σεξουαλικότητα έννοιες οι οποίες είναι άμεσα συνδεδεμένες και με την ιδιότητα του πολίτη. Επιπλέον εξετάσθηκε ο βαθμός υιοθέτησης των κυρίαρχων λόγων για τον γάμο, την οικογένεια, την συμβίωση, την σχέση και την δέσμευση. Από τις συνεντεύξεις που διενεργήθηκαν με δέκα άτομα διαπιστώθηκε ότι σε αρκετές περιπτώσεις εκφέρουν ένα λόγο αντίστασης αλλά και προσαρμογής απέναντι στις κατεστημένες αντιλήψεις που επικρατούν για τον γάμο, τη συγγένεια και την οικογένεια αν και κατά τα φαινόμενα διαπιστώθηκε περισσότερο μια τάση προς την προσαρμογή παρά προς την αντίσταση. Σε ότι αφορά δε τους/ τις μη ετερόφυλους ετερόφυλες διαπιστώθηκε η άρθρωση ακόμη και ενός ομοφοβικού αλλά και συντηρητικού λόγου. Η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε για την συλλογή του υλικού ήταν αυτή των ημιδομημένων συνεντεύξεων. Το υλικό αναλύθηκε σε συνδυασμό με το θεωρητικό πλαίσιο που τέθηκε για την συγγένεια, την ιδιότητα του πολίτη αλλά και την ελληνική εθνογραφία, δηλαδή εκείνες τις ανθρωπολογικές έρευνες που έχουν διεξαχθεί στα κατά τόπους ελληνικά πολιτισμικά συμφραζόμενα και που αφορούν το φύλο, τη συγγένεια και την σεξουαλικότητα.