Το μουσείο ως αναπαράσταση του παρελθόντος και η πρόσληψή του από μαθητές λυκείου της Μυτιλήνης

Abstract

Τα μουσεία αποτελούν τα πιο ενδιαφέροντα παραδείγματα αναπαραστάσεων που έχει επινοήσει η σύγχρονη εποχή καθώς μέσα από την παράθεση περιορισμένου αριθμού αντικειμένων μια μουσειακή έκθεση μιλά στην ουσία για κάτι άλλο πέρα από τα αντικείμενα. Μιλά για το παρελθόν, τον πολιτισμό μιας ομάδας, την κοινωνική της οργάνωση, τις ιστορικές συνθήκες και συνήθειες ενός τόπου. Οι εκθέσεις δεν είναι ουδέτερες αλλά κοινωνικά καθορισμένοι αναπαραστατικοί μηχανισμοί, οι οποίοι διαμορφώνουν τις αντιλήψεις του κοινού γύρω από το παρελθόν μέσω της επιστημολογικής τους δομής και λειτουργίας . Το νόημα επομένως του παρελθόντος δεν βρίσκεται στο παρελθόν αλλά στο παρόν. Τα αντικείμενα μιας έκθεσης δεν μιλούν από μόνα τους για το παρελθόν αλλά στηρίζονται στις αμφίδρομες σχέσεις που αναπτύσσουν με τους επισκέπτες στο παρόν, για να αποκαλύψουν διαφορετικές πλευρές του άγνωστου παρελθόντος. Η σχέση τους δηλαδή είναι διαλεκτική. Το μουσείο απευθύνεται σε ένα κοινό που το επισκέπτεται, το αξιολογεί και το εντάσσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στη ζωή του, τις εμπειρίες και τις αντιλήψεις του. Το κοινό αυτό έρχεται σε επαφή με τα εκθέματα, προσλαμβάνει τις αναπαραστάσεις, ταξινομεί τις πληροφορίες και τις ερμηνεύει με βάση τα δικά του βιώματα.Το ερώτημα που τίθεται είναι κατά πόσον οι αντιλήψεις και οι προθέσεις που εμπεριέχονται στο μουσείο βρίσκουν ανταπόκριση στο κοινό. Τι νόημα έχει το μουσείο για το κοινό, ή για κάποια ομάδα αυτού του κοινού; Υπάρχει ένας κοινός πολιτισμικός κώδικας που να αναδύεται μέσα από την σχέση ενός μουσείου με το κοινό του;