Ex situ διατήρηση : γενετική διαχείριση μεταπληθυσμών

Abstract

Η ex situ διατήρηση επικεντρώνεται στην προστασία των ειδών εκτός των φυσικών τους ενδιαιτημάτων με σκοπό την προστασία τους και την αναπαραγωγή τους. Κύριοι στόχοι της γενετικής διαχείρισης αιχμάλωτων πληθυσμών είναι η συγκράτηση της γενετικής ποικιλότητας και η αποφυγή συσσώρευσης επιβλαβών μεταλλάξεων ώστε να μεγιστοποιηθεί η πιθανότητα επιτυχίας της επανεισαγωγής τους στο φυσικό περιβάλλον. Η διπλωματική αυτή εργασία επιχειρεί να μελετήσει πως η μέθοδος διασταύρωσης και η πληθυσμιακή δομή επιτυγχάνουν τους στόχους της ex situ γενετικής διαχείρισης. Τα συστήματα αναπαραγωγής που συγκρίθηκαν ήταν η μέθοδος ελαχιστοποίησης της ομομιξίας και οι διασταυρώσεις μεταξύ ετεροθαλών αδερφών. Συγκρίναμε, επίσης, ενός μοναδικού πληθυσμού με εκείνη περισσότερων μικρών πληθυσμών. Τα σημαντικότερα αποτελέσματα που προέκυψαν από την έρευνα είναι ότι, η διασταύρωση μεταξύ ετεροθαλών αδερφών μπορεί να αυξήσει σημαντικά την πιθανότητα επιτυχίας των πληθυσμών επανεισαγωγής τους στο φυσικό περιβάλλον σε σχέση με την μέθοδο ελαχιστοποίησης της ομομιξίας.Από την άλλη, η αναπαραγωγή μεταξύ ετεροθαλών αδερφών έχει το μειονέκτημα να παρουσιάζει χαμηλά ποσοστά ετεροζυγωτίας στα άτομα ανεξάρτητα από το μέγεθος του πληθυσμού σε αντίθεση με τις άλλες μεθόδους, χωρίς όμως αυτό να μειώνει τις πιθανότητες επιβίωσης τους. Επιπλέον η πληθυσμιακή δομή επηρεάζει τόσο τα ποσοστά ετεροζυγωτίας στα άτομα του είδους όσο και την εμφάνιση των θνησιγόνων.

The ex situ conservation focuses on the protection of species outside their natural habitat in order to protect them and their replication. Main objectives of the genetic management of captive populations are to limit genetic diversity and prevent the accumulation of harmful mutations, to maximize the probability of success of reintroduction to the wild. This dissertation aims to study how the reproduction method and population structure achieve the objectives of ex situ genetic management. Breeding systems that compared were the method to minimize inbreeding, and matings between half-sibs. We compared, also, a unique population with some small populations. The main results obtained from the research is that the intersection between half-sibs can significantly increase the likelihood of success of reintroduction of populations in their natural environment than the Gc/mc method. On the other hand, mating between half-sibs has the disadvantage to presents low heterozygosity regardless of the size of the population compared to the other methods, without that to reduce the chances of survival. Furthermore, the population structure affects both the rate of heterozygosity in individuals of the species and the appearance of lethal equivalents.