Η χρησιμότητα των ειδών ως κριτήριο για τη διατήρηση της βιοποικιλότητας: η περίπτωση της χλωρίδας της Λήμνου

Abstract

Η ανάπτυξη μεθοδολογιών για το σχεδιασμό της διατήρησης μέσα από την αξιοποίηση των δεικτών βιοποικιλότητας, αλγορίθμων και λογισμικών, αποτελεί σημαντικό εργαλείο για την επίτευξη του στόχου διατήρησης.Στο νησί της Λήμνου, το οποίο αποτελεί την περιοχή μελέτης μας, προσδιορίστηκαν φυτικά είδη με καταγεγραμμένες χρήσεις, όπου με τη βοήθεια των αντίστοιχων εργαλείων διατήρησης, εντοπίστηκαν περιοχές οι οποίες θα ήταν σημαντικό να διατηρηθούν τόσο για την προστασία της βιοποικιλότητας, όσο και για τη δυνητική αξιοποίησή των χρήσεων που εμφανίζουν τα είδη, με στόχο την οικονομική ανάπτυξη του νησιού.Οι θερμές περιοχές πλούτου και σπανιότητας των φυτικών ειδών με καταγεγραμμένες χρήσεις, περικλείουν το 75% (107 είδη) και το 77% (110 είδη) των ειδών αντίστοιχα. Οι περιοχές διατήρησης υψηλής προτεραιότητας που προέκυψαν περικλείουν το 65% (93 είδη) του συνόλου των ειδών με καταγεγραμμένες χρήσεις.Οι πιέσεις που δέχονται οι περιοχές διατήρησης υψηλής προτεραιότητας από τις ανθρωπογενείς δραστηριότητες, κυρίως από τη γεωργία, δημιουργούν τον κίνδυνο της απώλειας των ειδών, με συνέπεια η προστασία τους να κρίνεται αναγκαία.

The development of methodologies for the design of conservation through the utilization of biodiversity indicators, algorithms and software, is an important tool to achieve the conservation objective.On the island of Lemnos, which is the study area, we identified plant species documented uses, where with the help of the conservation tools, identified areas that would be important to maintain, both for protection of biodiversity and the potential for utilization of uses that display items, to promote economic development of the island.The richness and rarity hotspots of plant species recorded use, include 75% (107 plant species) and 77% (110 plant species) species respectively. The high priority conservation areas that emerged, include the 65% (93 plant species) of all species recorded use.The pressures on high priority conservation areas by anthropogenic activities, predominantly agriculture, creating the risk of loss of species, as consequence to be necessary to protect them.