| dc.description.abstract | Το νερό είναι ο κυριότερος πόρος της ανθρώπινης και κάθε άλλης μορφής ζωής, κρίσιμος παράγων της οικονομίας, θεμέλιο της υγιεινής και της ποιότητας ζωής. Η διαχείρισή του οφείλει να υπακούει στις αρχές της αειφορίας, της διαγενεακής δικαιοσύνης και της διαφύλαξης της βιοποικιλότητας. Παρά την πρόοδο που έχει σημειωθεί στον τομέα της επεξεργασίας λυμάτων, με αυξανόμενο ρυθμό παρατηρούνται προβλήματα ρύπανσης, υπεράντλησης και ταπείνωσης υπόγειων υδροφορέων, υφαλμύρωσης παράκτιων υδροφορέων, επιβάρυνσης από βαρέα μέταλλα και νιτρικά, συρρίκνωσης λιμνών, αλόγιστης χρήσης στο γεωργικό τομέα, αδικαιολόγητων απωλειών στα υδρευτικά δίκτυα. Τα παραπάνω προβλήματα καθώς και οι διεθνείς συγκυρίες όπως η παρούσα οικονομική κρίση προσθέτουν πολυπλοκότητα και αβεβαιότητα στην διαθεσιμότητα, στη χρήση και στις δυνατότητες διαχείρισης των υδατικών πόρων, στους οποίους ασκούνται ήδη πολύ έντονες πιέσεις από τον υπερπληθυσμό. Σε ότι αφορά την Ελλάδα μετά τα μέσα της δεκαετίας του 1980, ψηφίστηκαν διάφορα νομοθετήματα σχετικά με την διαχείριση των υδάτων που όμως δεν διακρίνονται για την ολοκληρωμένη αντιμετώπιση των υδατικών πόρων. Δυστυχώς, αδυναμίες του δημόσιου τομέα (έλλειψη στήριξης, προσωπικού, πιστώσεων κλπ.) δεν επέτρεψαν την πλήρη εφαρμογή τους, με αποτέλεσμα τη συνέχιση της αποσπασματικής και ευκαιριακής αντιμετώπισης του νερού. Τέτοιου είδους κενά στην νομοθεσία των κρατών-μελών της Ε.Ε. ήρθε να καλύψει η Οδηγία, 2000/60/ΕΚ που αποσκοπεί στη θέσπιση πλαισίου κοινοτικής δράσης στον τομέα της πολιτικής επί των υδάτων. | el_GR |
Terms of use