Η πολιτική διάσταση του θεατρικού οικοδομήματος στις ελληνικές πόλεις της Κάτω Ιταλίας και της Σικελίας, κατά τη διάρκεια της Κλασικής περιόδου: αρχαιολογικές και φιλολογικές μαρτυρίες

Abstract

Το αρχαίο ελληνικό θέατρο χρησιμοποιήθηκε ως χώρος συγκέντρωσης πολιτών, πνευματικής καλλιέργειας και ψυχαγωγίας αλλά και ως μέσο εκλαΐκευσης ιδεών για την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπών. Το θέατρο (ο χώρος θέασης) και το δράμα (το δρώμενο) αποτελούν το σημαίνον και το σημαινόμενο της παρουσίασης ενός θεάματος/ακροάματος ως επιτελεστική πράξη. Ως εκ τούτου, ο συνδυασμός της εξέτασης του θεάτρου ως αρχιτεκτόνημα καθώς και του δράματος ως πολιτική μορφή τέχνης κατά την Κλασική περίοδο,κρίθηκε αναγκαίος για τη διαμόρφωση ενός πλαισίου κατανόησης του παρόντος πονήματος. Η μελέτη των δραματικών παραστάσεων ξεκινά από την κοιτίδα τους, την Αθήνα,εξετάζοντας τις πολιτικές παραμέτρους όπως αυτές αντανακλώνται στη θεατρική πράξη της εποχής. Αναφέρονται οι κοινωνικο-πολιτικές πλευρές και ο πολυποίκιλος τρόπος με τον οποίο οι λειτουργίες του θεάτρου στην Αθήνα είχαν αντίκτυπο στις Ελληνικές πόλεις της Κάτω Ιταλίας και της Σικελίας. Κι ενώ στις εν λόγω πόλεις υπήρξε μια μακρόχρονη παράδοση γηγενούς μορφής δράματος, οι Έλληνες άποικοι οικειοποιήθηκαν το αθηναϊκό κλασικό δράμα, επιδιώκοντας συνεχώς την αποδοχή της μητροπολιτικής Ελλάδας. Επιπλέον, ο πολιτικός χαρακτήρας της θεατρικής τέχνης εξετάζεται υπό το πρίσμα της άσκησης της εξουσίας των Ελλήνων τυράννων, οι οποίοι χρησιμοποίησαν τις τέχνες ως ιδεολογικό όπλο για την πολιτική τους σταθεροποίηση ενώ παράλληλα επιθυμούσαν να καταστήσουν τις αυλές τους κέντρα πολιτισμού, δίνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο, μια σημαντική ώθηση στις τέχνες και μια επίταση της αίγλης της αυλής τους.