10 Αόρατες προθήκες στην πόλη της Μυτιλήνης

Abstract

The subject of this postgraduate thesis, entitled "10 Invisible Glass Cases in the City of Mytilene", is the creation of a museum exhibition diffused in the urban landscape, in which museum objects are considered preserved buildings of particular architectural, historical, cultural and social importance, that were built in the late 19th and early decades of the 20th century.

The selected buildings reflect the glamor, wealth and social life of the upper class of both the Christian and Muslim communities during that period, but especially of the Christians who benefited financially from the provisions of the Tanzimat reforms in 1839, through oil trade and the establishment of communities in foreign countries.

A city can certainly not be "closed" in a building or a showcase, but its plurality and its historicity can be revealed through a museum exhibition diffused in the urban landscape (Chourmouziadi, 2017), if it is perceived as a "collector-pot" of the cultural heritage, which, through its monuments-exhibits, that are protected by decrees, as another type of museum display, tell their story and that of the wider social environment, of their time.

The development of this exhibition proposal is not limited to the presentation of the selected listed buildings of the cultural heritage of the city of Mytilene, as works of art, but seeks through a narrative axis, which takes into account particular and unfamiliar to the general public characteristics of buildings- exhibits , to "share" the history of the place and the people of the period under consideration and to provoke the interest of the visitor, proposing a new perspective, while offering an outdoor museum experience, in urban space.

Η παρούσα μεταπτυχιακή διατριβή εκπονήθηκε στο πλαίσιο του ΠΜΣ «Πολιτισμική Πληροφορική και Επικοινωνία», με κατεύθυνση Μουσειολογία, υπό την επίβλεψη της επίκουρης καθηγήτριας Α. Χουρμουζιάδη.

Αντικείμενο της παρούσας μεταπτυχιακής εργασίας,με τίτλο «10 Αόρατες προθήκες στην πόλη της Μυτιλήνης», είναι η δημιουργία μιας μουσειακής έκθεσης διάχυτης στο αστικό τοπίο, στην οποία ως μουσειακά αντικείμενα θεωρούνται επιλεγμένα διατηρητέα κτίρια ιδιαίτερης αρχιτεκτονικής, ιστορικής, πολιτισμικής και κοινωνικής σημασίας, τα οποία κατασκευάστηκαν στα τέλη του 19ου και στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα.

Τα επιλεγμένα κτίσματα, αντανακλούν την αίγλη, τον πλούτο και την κοινωνική ζωή του αρχοντοαστικού στρώματος,τόσο της χριστιανικής,όσο και της μουσουλμανικής κοινότητας εκείνης της περιόδου, αλλά κυρίως των χριστιανών οι οποίοι επωφελούμενοι από τις ευεργετικές διατάξεις των μεταρρυθμίσεων του Τανζιμάτ το 1839, αναπτύχθηκαν οικονομικά δια του εμπορίου του λαδιού και της ίδρυσης παροικιών σε χώρες του εξωτερικού.

Μία πόλη σίγουρα δεν μπορεί να «κλειστεί» σε ένα κτίριο, ή μια προθήκη, η πολυφωνία της όμως και η ιστορικότητά της μπορεί να αναδειχθεί μέσω μιας μουσειακής έκθεσης διάχυτης στο αστικό τοπίο (Χουρμουζιάδη, 2017), αν εκληφθεί ως «συλλέκτης-δοχείο» της πολιτισμικής κληρονομιάς, ο οποίος μέσω των μνημείων-εκθεμάτων του, τα οποία προστατεύονται από διατάγματα ως ένα άλλο είδος μουσειακής προθήκης, αφηγούνται την ιστορία τους, αλλά και του ευρύτερου κοινωνικού περιβάλλοντος της εποχής τους.

Η ανάπτυξη της συγκεκριμένης εκθεσιακής πρότασης, δεν εξαντλείται στην παρουσίαση των επιλεγμένων διατηρητέων κτιρίων της πολιτισμικής κληρονομιάς, της πόλης της Μυτιλήνης, ως έργων τέχνης, αλλά επιδιώκει μέσω ενός αφηγηματικού άξονα ο οποίος λαμβάνει υπόψη ιδιαίτερα και άγνωστα στο ευρύ κοινό, χαρακτηριστικά των κτιρίων-εκθεμάτων, να «μοιραστεί» την ιστορία του τόπου και των ανθρώπων της εξεταζόμενης περιόδου και να προκαλέσει το ενδιαφέρον του επισκέπτη, προτείνοντας του μια νέα οπτική των πραγμάτων,προσφέροντας παράλληλα μια «εκτός των θυρών» μουσειακή εμπειρία στον αστικό χώρο.