Φόνοι συγγενικών προσώπων στην αρχαία ελληνική τραγωδία

Abstract

Η παρούσα εργασία διαπραγματεύεται τα θέματα της συζυγοκτονίας και της μητροκτονίας όπως αυτά δραματοποιήθηκαν στο αρχαίο θέατρο από τους τρεις τραγικούς ποιητές. Στην Ορέστεια του Αισχύλου αναλύονται οι φόνοι του Αγαμέμνονα και της Κλυταιμήστρας και η θέση του ποιητή απέναντι στο ανταποδοτικό δίκαιο. Και οι δύο φόνοι πραγματοποιούνται μέσα στο πλαίσιο του οίκου, ενώ η εκδίκηση επέρχεται ως αναγκαία τιμωρία του φόνου που έχει προηγηθεί. Στην Ηλέκτρα του Σοφοκλή όπου ο ποιητής ασχολείται με τον φόνο της Κλυταιμήστρας δεν μπορούμε να διακρίνουμε τόσο καθαρά τη θέση του απέναντι στη μητροκτονία, καθώς το έργο αποτελεί κυρίως ένα ψυχογράφημα της Ηλέκτρας. Η Ηλέκτρα, επίσης, αποτελεί το κεντρικό πρόσωπο του ομώνυμου δράματος του Ευριπίδη, ο οποίος στο πλαίσιο του ρεαλισμού που τον διακρίνει, τοποθετεί τη μητροκτονία στις ανθρώπινές της διαστάσεις, ένα αποτρόπαιο έγκλημα που οδηγεί τους δράστες στη συντριβή τους.