Η αρχή της ελεύθερης κυκλοφορίας και η διαδικασία ένταξης της Τουρκίας στην ΕΕ

Abstract

Σκοπός της παρούσας εργασίας είναι η διερεύνηση των σχέσεων της Ε.Ε και της Τουρκίας στη μακρόχρονη πορεία τους, όπως αυτές διαμορφώθηκαν και εξελίχθηκαν από το 1959, με την κατάθεση εκ μέρους της δεύτερης, αίτησης σύνδεσης με την νεοϊδρυθείσα Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. Η σχέση αυτή εξετάζεται και υπό το πρίσμα της θεμελιώδους αρχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης, της αρχής της ελεύθερης κυκλοφορίας. Η Τουρκία επεδίωξε μια στενότερη σχέση τη δεκαετία το 1960 με την ΕΟΚ, λόγω και των πολιτικών χειρισμών της τούρκικης ηγεσίας της εποχής. Ο προσανατολισμός της χώρας προς τους ευρωπαϊκούς και διεθνείς οργανισμούς, που είχαν σκοπό την ανάπτυξη και τη συνεργασία σε διάφορους τομείς, την οδήγησαν να συμμετάσχει άλλοτε ως μέλος και άλλοτε ως ιδρυτής σε σχηματισμούς όπως ΟΗΕ , Διεθνή Τράπεζα, Συμβούλιο της Ευρώπης, Οργανισμό Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας και ΝΑΤΟ. Απόρροια αυτής της πολιτικής αποτελεί προφανώς και η προσπάθεια συμμετοχής της στην ΕΟΚ. Οι Ευρωτουρκικές σχέσεις στα εξήντα σχεδόν χρόνια ύπαρξής τους πέρασαν από διάφορα στάδια εντάσεων και υφέσεων των υψηλών τόνων αντιπαράθεσης μεταξύ τους, άλλες φορές μάλιστα διακόπηκαν. Η κατάσταση στο εσωτερικό της χώρας, οι σημαντικές οικονομικές κρίσεις, τα στρατιωτικά πραξικοπήματα, και τα σημαντικά δυσεπίλυτα προβλήματα που έχει να διευθετήσει η χώρα, Κυπριακό, Αιγαίο, Κουρδικό , ανθρώπινα δικαιώματα, είναι κάποια από τα χρόνια ζητήματα, που την εμποδίζουν να εισέλθει στην Ένωση ως πλήρες και ισότιμο μέλος. Θα προσπαθήσουμε να εξετάσουμε τι εξυπηρετεί τελικά αυτή η μακρόχρονη σχέση μεταξύ Ευρώπης και Τουρκίας, ποιοι είναι οι λόγοι που μία χώρα επιμένει να εισέλθει σε έναν οργανισμό στον οποίο για χρόνια δεν μπορεί να γίνει δεκτή, ενώ η Ένωση διευρύνεται συνεχώς από νέες χώρες.