Επίδραση των υδατανθράκων στη δραστικότητα των πρωτεασών και της α-μυλάσης σε 3 τμήματα του πεπτικού σωλήνα (στομάχι, πρόσθιο έντερο και οπίσθιο έντερο) σε νεαρά άτομα του είδους Sparus aurata

Abstract

Η τεράστια ανάπτυξη της υδατοκαλλιέργειας, η περιορισμένη προσφορά ιχθυαλεύρων και ιχθυελαίων, το υψηλό κόστος τους και οι αρνητικές περιβαλλοντικές επιπτώσεις των υψηλών επιπέδων πρωτεΐνης καθιστούν αναγκαία την εύρεση εναλλακτικών πηγών για τη διατροφή των ιχθύων, ώστε να καταστεί η βιομηχανία περισσότερο βιώσιμη. Γι’ αυτό το λόγο, πολλές μελέτες έχουν διεξαχθεί για την τσιπούρα και για άλλα είδη με στόχο να μειωθεί η περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες με την αντικατάσταση αυτών με υδατάνθρακες ή λιπίδια. Δύο ομάδες νεαρών ατόμων του είδους Sparusaurata, σιτίστηκαν με δύο διαφορετικά σιτηρέσια (το ένα με ποσοστό υδατανθράκων 20% και το άλλο με 0%), με σκοπό τη διερεύνηση της επίδρασης των υδατανθράκων στη δραστικότητα των πρωτεασών και της α-αμυλάσης σε 3 τμήματα του πεπτικού σωλήνα (στομάχι, πρόσθιο έντερο και οπίσθιο έντερο). Οι ομάδες ταΐστηκαν για 36 ημέρες και κατόπιν διενεργήθηκαν δειγματοληψίες στους χρόνους 2, 4, 6, 8, 12 και 24 ώρες μετά το τελευταίο τάισμα για την μέτρηση της δραστικότητας των παραπάνω ενζύμων. Σχετικά με την ειδική δραστικότητα α-αμυλάσης, είχε την τάση να είναι υψηλότερη στα δείγματα στομάχου (F(1,74)=7,965 , p=0,006120), πρόσθιου (F(1,90)=4,131 , p=0,045) και οπίσθιου εντέρου (F(1,84)=4,590 , p=0,0351) των ψαριών που τρέφονταν με τη δίαιτα που περιείχε 0% υδατάνθρακες (δίαιτα 2). Πιο συγκεκριμένα, υψηλότερες τιμές ειδικής δραστικότητας α-αμυλάσης μετρήθηκαν στο οπίσθιο έντερο (136,6 για τη δίαιτα 1 και 184,4 mU/mgprotein για τη δίαιτα 2), ακολουθούμενες από τις μετρήσεις στο πρόσθιο έντερο (87,8 για τη δίαιτα 1 και 112,7 mU/mgprotein για τη δίαιτα 2) και τέλος μικρότερες τιμές παρουσιάστηκαν στο στομάχι (4,4 για τη δίαιτα 1 και 10,8 mU/mgprotein για τη δίαιτα 2). Όσον αφορά στην ειδική δραστικότητα πρωτεασών, στο στομάχι (F(1,89)=6,285 , p=0,0140) και στο οπίσθιο έντερο (F(1,84)=6,986, p=0,0098) η δίαιτα 2 παρουσίασε υψηλότερες τιμές ειδικής δραστικότητας, ενώ στα δείγματα πρόσθιου εντέρου (F(1,90)=21,591 , p=0,00001), η δίαιτα 1 (20% υδατάνθρακες) παρουσίασε τις υψηλότερες τιμές. Υψηλότερες τιμές ειδικής δραστικότητας πρωτεασών μετρήθηκαν στο οπίσθιο έντερο (160,03 για τη δίαιτα 1 και 206,5 mU/mgprotein για τη δίαιτα 2), ακολουθούμενες από τις μετρήσεις στο πρόσθιο έντερο (119,68 για τη δίαιτα 1 και 111,67 mU/mgprotein για τη δίαιτα 2) και τέλος μικρότερες τιμές παρουσιάστηκαν στο στομάχι (79,13 για τη δίαιτα 1 και 106,72 mU/mgprotein για τη δίαιτα 2). Σύμφωνα με τα αποτελέσματά μας και με τα αποτελέσματα άλλων ερευνών, τα ψάρια του συγκεκριμένου είδους θα πρέπει να τρέφονται με δίαιτες που θα περιέχουν ένα ενδιάμεσο ποσοστό υδατανθράκων από αυτά που χρησιμοποιήθηκαν, καθώς φαίνεται πως η πεπτικότητα του αμύλου μειώνεται με την αύξηση των επιπέδων του στη διατροφή και επίσης διάφορα προβλήματα φαίνεται να συνδέονται με τα υψηλά επίπεδα υδατανθράκων.Τέλος, για να έχουν τα ψάρια την καλύτερη δυνατή ανάπτυξη, ιδιαίτερη σημασία θα πρέπει να δίνεται στο είδος αλλά και στην επεξεργασία των υδατανθράκων που χρησιμοποιούνται.