Ευρωπαϊκή εκπαιδευτική πολιτική: το παράδειγμα της μουσουλμανικής μειονότητας της Θράκης

Abstract

Η Ευρωπαϊκή Ένωση μέσα από συνθήκες, διακηρύξεις και εκθέσεις προσπαθεί να λειτουργήσει σαν στήριγμα σε όλα τα θέματα που αφορούν τα κράτη μέλη της. Με οδηγίες, κανονισμούς και αποφάσεις προσπαθεί να πετύχει το σκοπό της. Βασικό ρόλο όμως διαδραματίζουν και τα ίδια τα κράτη μέλη συνεχίζοντας το έργο της. H εκπαιδευτική πολιτική κάθε κράτους μέλους είναι περισσότερο εθνική αρμοδιότητα παρά αρμοδιότητα της Ένωσης, εξαιτίας της αρχής της επικουρικότητας η οποία επιβάλλει οι αποφάσεις να λαμβάνονται στο εγγύτερο δυνατό επίπεδο με τον ενδιαφερόμενο, δίνοντας μερικές φορές την εντύπωση πως η εφαρμογή μιας κοινής πολιτικής φαντάζει δύσκολη απόπειρα αφού κάθε κράτος μέλος θέτει διαφορετικούς στόχους και εξετάζει υπο δια διαφορετικό πρίσμα κάθε φορά τις μεταρρυθμίσεις ανάλογα με τις ανάγκες του. Το δικαίωμα στη μειονοτική εκπαίδευση είναι μακράν το σημαντικότερο ειδικό δικαίωμα (δικαίωμα-συνθήκη), που μπορούν να αποζητούν οι άνθρωποι των οποίων η μητρική γλώσσα ή και η θρησκεία δεν κατέχουν καθεστώς επίσημης ή εθνικής γλώσσας και θρησκείας στο κράτος του οποίου είναι πολίτες. Η εκπαιδευτική πραγματικότητα της μειονοτικής Θράκης προβάλλει ιδιαίτερα προβληματική και συμβάλλει σε μεγάλο βαθμό στην αναπαραγωγή της κοινωνικής απομόνωσης των μειονοτικών πολιτών. Ο διαπολιτισμικός διάλογος σαν βασική προτεραιότητα θέτει τη σύνθεση μέσα από την αφομοίωση των πολιτιστικών, γλωσσικών και θρησκευτικών χαρακτηριστικών, απορρίπτοντας την σταδιακή υποβάθμιση και τελικά εξάλειψη τους. Μέσα από συντονισμένες και στοχευμένες δράσεις ο διαπολιτισμικός διάλογος πρέπει να ενταθεί στη χώρα μας δίνοντας έμφαση στην ενεργό συμμετοχή των νέων και δημιουργώντας μια «ανοιχτή» κοινωνία.