Η συμβολή της Μ.Κ.Ο. Conservation International στο διεθνές προσκήνιο

Abstract

Οι πρώτες Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις (ΜΚΟ) δημιουργήθηκαν στις αρχές του 18ο αιώνα µε απώτερο σκοπό την κατάργηση του δουλεμπορίου και της δουλείας (Quakers, 1788, στην Πενσυλβάνια των ΗΠΑ, SierraLeone Company,1787, στο Λονδίνο, Societe des Amis des Noirs, 1788, στο Παρίσι) (Κουτσαύτης, 2016). Το 1881, ιδρύθηκε το Διεθνές Συμβούλιο Γυναικών και η Διεθνής Κοινοβουλευτική Ένωση (Ιωσιφίδης et al., 2013). Αυτό που χρήζει ιδιαίτερης σημασίας είναι οι οργανώσεις αυτές να μην εστιάζουν στην τοπική κοινωνία, αλλά να προσπαθούν να λύσουν ζητήματα παγκόσμιας εμβέλειας και σημασίας (Μπέλλος, 2012). Θα έλεγε κάποιος ότι ο χαρακτήρας των πρώτων ΜΚΟ ήταν κυρίως κοινωνικός, καθώς αναλάμβαναν ρόλο υποβοήθησης των κοινωνικά περιθωριοποιημένων και αδύναμων κοινωνικών ομάδων (Khawaja και Nigel, 2017). Με τον τρόπο αυτό, αναπτύσσονταν κυρίως φιλανθρωπικές οργανώσεις, εθελοντικού χαρακτήρα υπό την προστασία ιδρυμάτων και εκκλησιαστικών κοινοτήτων (Khawaja και Nigel, 2017). Το 1914 υπήρχαν περίπου 1.083 διεθνείς ΜΚΟ και το 2000 οι οργανώσεις αυτές είχαν ξεπεράσει σε αριθμό τις 37.000, με σχεδόν το ένα πέμπτο να έχει ιδρυθεί την δεκαετία του ‘90, μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης (Μπέλλος, 2012). Στον τομέα του ανθρωπιστικού δικαίου, ιδρύονται πολυάριθμες οργανώσεις, όπου το 1922, ιδρύεται η Διεθνής Ομοσπονδία Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (Δήμα, 2010). Το 1945, μετά το τέλος του 2ου Παγκοσμίου Πολέμου, στο συνέδριο του Σαν Φρανσίσκο, ένας μεγάλος αριθμός αντιπροσώπων συντέλεσε στην ύφανση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (Ζαπαντιώτη, 2013). Σήμερα, οι ΜΚΟ δεν περιορίζονται πλέον στην εκπροσώπηση των κοινών συμφερόντων των πολιτών, αλλά προωθούν την συμμετοχή των πολιτών στα κοινά και μάχονται για μια νέα διαμόρφωση του δημόσιου χώρου, όπου μέσα από τους περισσότερους δρώντες θα ασκείται η δημόσια εξουσία (Ζαπαντιώτη, 2013).