Ηγεσία και διαχείριση συγκρούσεων στο δημόσιο τομέα

Abstract

Η παρούσα μελέτη έχει ως σκοπό την εξέταση της σχέσης μεταξύ των στυλ ηγεσίας και των μεθόδων διαχείρισης των συγκρούσεων που υιοθετούν οι προϊστάμενοι και οι διευθυντές του δημόσιου τομέα, κατά τον χειρισμό διαπροσωπικών προστριβών, μεταξύ αυτών και των υφισταμένων τους. Η πρωτογενής ποσοτική έρευνα διεξήχθη σε δείγμα 31, από τους 104 διευθυντές και προϊσταμένους, που υπηρετούν στη Περιφερειακή Ενότητα Αρκαδίας και στο Δήμο Τριπόλεως. Βασικό εργαλείο της έρευνας για την συλλογή των αναγκαιούντων δεδομένων, αποτέλεσε το Multi-factor Leadership Questionnaire, Form 6S (MLQ 6S) (Bass & Avolio, 1995) και το Rahim Organizational Conflict Inventory–II (RCOI-II) (Rahim, 1983). Τα ευρήματα της μελέτης αποδεικνύουν, ότι οι προϊστάμενοι-διευθυντές που εκδηλώνουν το στυλ ηγεσίας χωρίς παρέμβαση (laissez faire) και το στυλ ηγεσίας το οποίο είναι βασισμένο στα πνευματικά κίνητρα, επιλέγουν την μέθοδο του συμβιβασμού και της ενσωμάτωσης στόχων, για την διαχείριση των συγκρούσεων με τους υφισταμένους τους, ενώ οι προϊστάμενοι-διευθυντές που εφαρμόζουν την διοίκηση δια της εξαίρεσης, υιοθετούν την μέθοδο της αποφυγής. Παρά την καθολική αποδοχή της σημασίας της ηγεσίας και λαμβάνοντας υπόψη ότι οι προσεγγίσεις της ηγεσίας αποτελούν βασικούς παράγοντες για τη διαχείριση των συγκρούσεων, η έρευνα για την μεταξύ τους σχέση, έχει περιοριστεί μέχρι τώρα, μεταξύ των προϊσταμένων νοσηλευτικών μονάδων Νοσοκομείων και γενικότερα επαγγελματιών του τομέα υγείας, καθώς επίσης και μεταξύ του ακαδημαϊκού προσωπικού των πανεπιστημίων. Επιπλέον, από την υπάρχουσα βιβλιογραφία υποστηρίζεται, ότι τα υιοθετούμενα στυλ ηγεσίας εξαρτώνται από τη διάθεση των ατόμων τα οποία εκτελούν διοικητικά καθήκοντα και σχετίζονται σημαντικά, με τις μεθόδους διαχείρισης των συγκρούσεων (Hendel, 2005).