Η συμβολή των εκπαιδευτικών στην αποτελεσματικότητα της διαφοροποιημένης διδασκαλίας παιδιών με ΔΕΠ-Υ με τη χρήση της ψηφιακής αφήγησης

Abstract

Πλήθος ερευνών καταδεικνύουν την θετική επίδραση που ασκούν οι Τεχνολογίες της Πληροφορίας και της Επικοινωνίας (Τ.Π.Ε) στην εκπαιδευτική διαδικασία και την αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού. Ωστόσο, η διαφοροποιημένη μέθοδος διδασκαλίας παιδιών που έχουν διαγνωστεί με Ελλειμματική Προσοχή και Υπερκινητικότητα- Παρορμητικότητα, δεν έχει εις βάθος επιτευχθεί με τη χρήση της ψηφιακής αφήγησης. Σκοπός της έρευνας είναι να διερευνηθεί ο αντίκτυπος που έχει η ψηφιακή αφήγηση στην πρόοδο και την απόδοση των μαθητών με ΔΕΠ-Υ και η χρησιμότητα των Ψηφιακών Τεχνολογιών και κατ’ επέκταση της ψηφιακής αφήγησης στην εκπαίδευση. Μέσα από αυτή την καινοτομία διαφαίνεται και η αποτελεσματικότητα του εκπαιδευτικού στην εξέλιξη και την βελτίωση συγκέντρωσης των παιδιών με ΔΕΠ-Υ, ο οποίος αποκτά ένα νέο καθοδηγητικό ρόλο, που ενισχύει τους μαθητές. Η διεξαγωγή της έρευνας και του μετέπειτα συμπεράσματος, γίνεται με τη βοήθεια της βιωματικής εμπειρίας του εκπαιδευτικού και των μαθητών με ΔΕΠ-Υ. Σε πρώτη φάση δημιουργείται η ψηφιακή αφήγηση από κοινού με τον/ την εκπαιδευτικό του τμήματος, σε επόμενο στάδιο προσαρμόζεται το φύλλο εργασίας που πρέπει να συμπληρωθεί από τους μαθητές, με σύντομες και διασκεδαστικές ερωτήσεις κλειστού τύπου που θυμίζουν παιχνίδι, ενώ σε τρίτο στάδιο πραγματοποιείται η διαφοροποιημένη διδασκαλία και καταγράφεται η κινησιολογία, καθώς και η γενικότερη ψυχολογική διάσταση - διάθεση των μαθητών κατά τη διδακτική ώρα. Για την πραγματοποίηση της ερευνητικής διαδικασίας επιλέχθηκαν τρεις σχολικές τάξεις γενικής παιδείας εκ των οποίων η καθεμιά εμπεριέχει τρείς- τέσσερις μαθητές που έχουν διαπιστωθεί ορισμένοι με υπερκινητικότητα- παρορμητικότητα, άλλοι με μαθησιακές δυσκολίες-δυσλεξία και άλλοι με απόσπαση προσοχής (και οι δώδεκα μαθητές στο σύνολο έχουν διάγνωση ΔΕΠ-Υ). Οι δύο από τις τρεις σχολικές μονάδες ανήκουν στο νησί της Ρόδου και αφορούν μαθητές Β’ Δημοτικού (τέσσερις μαθητές με διάγνωση ΔΕΠ-Υ) και ΣΤ’ Δημοτικού (τρεις μαθητές με διάγνωση ΔΕΠ-Υ στην ΣΤ’1 και δύο μαθητές στην ΣΤ’2). Η τρίτη σχολική μονάδα ανήκει στη Θεσσαλονίκη και επιλέχθηκαν μαθητές της Δ’ Δημοτικού, καθώς στη τάξη υπήρχαν τρεις μαθητές με σχετική διάγνωση. Οι τέσσερις μαθητές της Β’ Δημοτικού με διάγνωση από διεπιστημονική επιτροπή, αποτελούνται από τρία κορίτσια και ένα αγόρι, οι τρείς μαθητές της ΣΤ’1 Δημοτικού αποτελούνται από τρία αγόρια, οι δύο μαθητές της ΣΤ’2 αποτελούνται από δύο αγόρια και τέλος, οι τρείς μαθητές της Δ’ Δημοτικού αποτελούνται από δύο κορίτσια και ένα αγόρια. Από την ανάλυση της βιωματικής έρευνας προκύπτει ότι ο ρόλος του εκπαιδευτικού εξελίσσεται ραγδαία τα τελευταία χρόνια, λόγω των έντονων ρυθμών της καθημερινότητας, καθώς και των αλλαγών που η ίδια επιτάσσει λόγω της αυξημένης προόδου της τεχνολογίας. Ο εκπαιδευτικός προσαρμόζεται στα νέα δεδομένα, ώστε να κρίνεται αποτελεσματικό το έργο του και οι μαθητές όλων των βαθμίδων της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης που συμμετείχαν στην έρευνα και κυρίως οι μαθητές με τη σχετική διάγνωση της ΔΕΠ-Υ (όπου εκεί εστιάζει η μελέτη) αλληλεπιδρούν με τη ψηφιακή αφήγηση και ενεργοποιούνται. Τα αποτελέσματα είναι θεαματικά, ο διαφοροποιημένος ρόλος του εκπαιδευτικού φαίνεται να είναι καθοδηγητικός και πρόθυμος να εντάξει την Αλλαγή και την Καινοτομία στις σχολικές μονάδες, ενώ παράλληλα προωθεί την συμπερίληψη των παιδιών με ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες.