Οι παράκτιες θέσεις της Μαγνησίας στην Υστεροελλαδική περίοδο: ο ρόλος και οι σχέσεις τους με τον υπόλοιπο Μυκηναϊκό κόσμο

Abstract

Κατά την Υστεροελλαδική περίοδο, οι μεγάλοι οικισμοί της Πελοποννήσου εξελίσσονται ραγδαία, αποκτώντας διοικητική, θρησκευτική και κοινωνική οργάνωση. Για πολλά χρόνια, οι οικισμοί της Νότιας Ελλάδας χαρακτηριζόταν ως ο κύριος «Πυρήνας» του Μυκηναϊκού κόσμου, σε αντίθεση με την Θεσσαλία, η οποία αποκαλείται συχνά «Περιφέρεια». Οι ανασκαφές στην περιοχή της ανατολικής παράκτιας Μαγνησίας, έφεραν στο φως θέσεις που αναπτύσσουν, επίσης, σε μεγάλο βαθμό όμοια γνωρίσματα με την Νότια Ελλάδα. Στην παρούσα μελέτη το Διμήνι, τα Παλαιά/Κάστρο Βόλου και τα Πευκάκια, που βρίσκονται γύρω από τον μυχό του Παγασητικού Κόλπου, εξετάζονται με τέτοιο τρόπο, ώστε να παρουσιαστούν οι σχέσεις που είχαν τόσο μεταξύ τους, όσο και με τον υπόλοιπο μυκηναϊκό κόσμο. Συγκεκριμένα, γίνεται λόγος για την οργάνωση, τις δραστηριότητες και την οικονομία κάθε οικισμού, μεμονωμένα αλλά και συνολικά σε συσχετισμό με τα υπόλοιπα κέντρα της ίδιας περιόδου.

During the Late Bronze Age, the big settlements of Peloponnese were evolving rapidly, with noticeable administrative, religious and social organization. The sites of Southern Greece used to be characterized, for many years, as the “Core” of Mycenaean world, in contrast to the sites of Thessaly, which are so called “Periphery”. The excavations in the coastal Eastern Magnesia, have revealed sites which have many common attributes with the Southern Greece. In this study Dimini, Palaia/Kastro of Volos and Pefkakia, which are located in the Pagasetic Gulf, are analyzed in such a way, so as to focus on the relationships between them, as well as to the rest of Mycenaean world. More specifically, the subjects discussed are the organization, the activities and the economic progress of each settlement, individually and in conjunction with the rest of the centers of the same period.