Η εκπαιδευτική πολιτική της γελοιογραφίας: η περίοδος της μεταρρύθμισης Γεράσιμου Αρσένη (1996-2000)

Abstract

Η παρούσα πτυχιακή εργασία έχει ως αντικείμενο έρευνας να αναλύσει τις πολιτικές γελοιογραφίες που αφορούν την εκπαιδευτική πολιτική του ΠΑΣΟΚ από τις 25 Σεπτεμβρίου του 1996 μέχρι τις 13 Απριλίου του 2000 (υπουργία Γεράσιμου Αρσένη). Σκοπός της εργασίας είναι να διερευνήσει με ποιο τρόπο οι γελοιογραφίες αναπαριστούν και σχολιάζουν την κυβερνητική εκπαιδευτική πολιτική εκείνης της περιόδου. Το ερευνητικό υλικό αντλήθηκε από τέσσερις εφημερίδες της εποχής: τα Νέα, την Ελευθεροτυπία, την Καθημερινή και το Βήμα. Η επιλογή των συγκεκριμένων εντύπων έγινε με τα εξής κριτήρια: καταρχάς οι εφημερίδες καλύπτουν ένα μεγάλο εύρος του πολιτικού φάσματος και, επιπλέον, ήταν από τις πρώτες σε κυκλοφορία εφημερίδες της εποχής.

Ερωτήματα που προκύπτουν και καλείται να διαπραγματευτεί η παρούσα εργασία είναι το κατά πόσο οι γελοιογράφοι, καυτηριάζοντας θέματα που αφορούν την εκπαίδευση, διαμορφώνουν την κοινή γνώμη στη βάση των δικών τους πολιτικών και εκπαιδευτικών απόψεων. Επίσης, παράλληλα, κατά πόσο το γελοιογραφικό τους σχόλιο προσπαθεί να απηχήσει την κοινή γνώμη για τις πολιτικές εκπαιδευτικές προτάσεις που κατατίθενται. Τα παραπάνω καταλήγουν στο κεντρικό ερώτημα: κάνει η γελοιογραφία εκπαιδευτική πολιτική;

This diploma thesis attempts to analyse the political cartoons referring to the education policies of the PASOK political party in Greece from 25 September 1996 through 13 April 2000 (under Minister Gerasimos Arsenis). The purpose of the research paper is to explore the way in which cartoons represent and comment on the government's policy on education during that period. The research material was drawn from four Greek newspapers of that time: Ta Nea, Eleftherotypia, Kathimerini and To Vima. The specific publications were selected based on the following criteria: firstly, newspapers cover a broad political spectrum and these in particular had the highest circulation during that time. Questions which arise and which are discussed in this thesis are the extent to which political cartoonists, as they searingly attack issues related to education, shape public opinion on the basis of their own political and educational beliefs and attitudes. At the same time, the degree to which the caricatured comment attempts to echo public opinion on the educational policies being proposed is also examined. The above arrive at a central question: does a cartoon make education policy?