Αντιλήψεις των εκπαιδευτικών για τη διδασκαλία των φυσικών επιστημών

Abstract

Science Education arose from the need to build new teaching approaches, harmonized with modern scientific and pedagogical ideas. Τhe teaching of science is a relatively new research field, an autonomous scientific area which has been established in close relation to the nature and characteristics of Knowledge Science. Τhe present research general purpose is to investigate and evaluate all the views of primary school teachers for the teaching of science education. In recent decades there has been a systematic effort to improve science teaching at all levels of education. The research conducted was initiated in 5 axes, such as perception by teachers on the teaching of science, the role of gender, the role of textbooks and didactic objectives, the role of ICT, the views of pupils compared to Science education. Originally investigated if there is fear about the process of teaching science., and more particularly by the results of empirical research carried out, the. They do not seem to cause fear in teachers. There is interest from teachers for the course of science.Physics, and they consider that it is quite sufficient for the teaching of courses science. Even regarding their familiarity with these courses, it seems that they are quite familiar.

Η διδακτική των Φυσικών Επιστημών αποτελεί ένα νέο σχετικά πεδίο έρευνας, μια αυτόνομη επιστημονική περιοχή η οποία έχει συγκροτηθεί σε στενή σχέση με την φύση και τα χαρακτηριστικά της γνώσης των Φυσικών Επιστημών (Ραβάνης 1995, 2003). Υιοθετεί στρατηγικές που σχετίζονται με τη διδασκαλία των φυσικών επιστημών την οποία αντιλαμβάνεται όχι ως γενική παιδαγωγική κατασκευή, αλλά ως μετασχηματισμό της επιστημονικής γνώσης αναφοράς, της γνώσης δηλαδή των φυσικών επιστημών σε σχέση με την οποία είναι δυνατό να αξιολογηθούν τόσο οι άλλες δύο μορφές γνώσεων (η βιωματική και η σχολική), που εμπλέκονται στην διδασκαλία των φυσικών επιστημών, όσο και τα χαρακτηριστικά των αλληλεπιδράσεων ανάμεσα σε αυτές. Η πλειοψηφία των ερευνών και των δημοσιεύσεων σε όλους τους τομείς της Διδακτικής, έχει ως θέμα τις νοητικές και πρότερες παραστάσεις των μαθητών. Η κεντρική ιδέα που διαπερνά τη θεματική αυτή, μπορεί συνοπτικά να διατυπωθεί ως εξής: τα παιδιά αναπτυσσόμενα στο φυσικό και κοινωνικό τους περιβάλλον, προσέρχονται στην εκπαιδευτική διαδικασία με μια σειρά διαμορφωμένων ιδεών και συγκροτημένων αντιλήψεων για τον κόσμο που τα περιβάλλει. Σήμερα, σύμφωνα με προσεγγίσεις της ψυχολογίας της μάθησης και της διδακτικής των επιστημών, γίνεται όλο και περισσότερο αποδεκτή η άποψη ότι η μαθησιακή διαδικασία δεν μπορεί να πραγματωθεί ουσιαστικά, εάν δεν λάβει υπόψη της τον τρόπο με τον οποίο οικοδομούν τις γνώσεις τα υποκείμενα που μαθαίνουν. Στο πλαίσιο αυτής της εποικοδομιστικής θεώρησης, οι μαθητές πριν ακόμα πάνε σχολείο, διαθέτουν γνώσεις και αυτό που χρειάζεται είναι να βοηθηθούν, ώστε να οικοδομήσουν νέες γνώσεις, πάνω σε αυτές που ήδη διαθέτουν. Οι βιωματικές αυτές αναπαραστάσεις δημιουργούνται μέσω των κοινωνικών αλληλεπιδράσεων και της γλώσσας, στην προσπάθεια των παιδιών να κατανοήσουν, να ερμηνεύσουν και να προβλέψουν σε ότι υποπίπτει στην αντίληψή τους και πρέπει να αποτελούν την αφετηρία κάθε διδακτικής και μαθησιακής διαδικασίας (Ραβάνης, 2003). Δεδομένου ότι η επιστημονική γνώση αποτελεί πολιτισμικό αντικείμενο και συνεπώς, αφορά το σύνολο του πληθυσμού μιας κοινωνίας (Κολιόπουλος, 2004), που οφείλει να ζει ανθρώπινα σε ένα επιστημονικο-τεχνικό περιβάλλον και να το χειρίζεται αποτελεσματικά, οι φυσικές επιστήμες και η τεχνολογία θεωρούνται όλο και περισσότερο βασικά αντικείμενα διδασκαλίας κοντά στη γλώσσα και τα μαθηματικά. Η μάθηση όμως, των φυσικών επιστημών και η κατάκτηση της επιστημονικής γνώσης σε σχολικό περιβάλλον δεν μπορεί να είναι μια απλή διαδικασία εξέλιξης της βιωματικής γνώσης, αλλά μια σύνθετη και συστηματική διαδικασία υπέρβασης εννοιολογικών, πολιτισμικών και μεθοδολογικών εμποδίων. Άρα το ενδιαφέρον της διδακτικής των φυσικών επιστημών για τη βιωματική γνώση συνίσταται στην ανάδειξή της ως πρότερης γνώσης, η οποία πρέπει να ληφθεί υπόψη πριν από τη διαδικασία της διδασκαλίας, ώστε όχι μόνο να γίνει αντιληπτή η ύπαρξη πιθανών εμποδίων στην μάθηση, αλλά να καθοριστούν όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερα οι σκοποί και οι στόχοι της διδασκαλίας (Κολιόπουλος, 2004).