Δομικός ρεαλισμός και εξωτερική συμπεριφορά: οι ελληνοσοβιετικές σχέσεις 1974-1991

Abstract

Η διπλωματική αυτή εργασία επιχειρεί να μελετήσει τις ελληνοσοβιετικές σχέσεις της περιόδου 1974 έως και το 1991, από το τέλος του απριλιανού καθεστώτος στην Ελλάδα έως και την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, υπό το πρίσμα μιας σημαντικής θεωρίας των Διεθνών Σχέσεων: του δομικού Ρεαλισμού. Βασικός στόχος είναι να εξαχθούν συμπεράσματα για την ερμηνεία των ενεργειών της ελληνικής διπλωματίας, προς την έτερη Υπερδύναμη της περιόδου, δηλαδή τη Σοβιετική Ένωση. Στο πρώτο κεφάλαιο της διπλωματικής εργασίας, γίνεται αναφορά στον κλασικό Ρεαλισμό και το νεοκλασικό Ρεαλισμό, πάνω στις βάσεις των οποίων βασίστηκε ο ιδρυτής του Νεορεαλισμού Kenneth Waltz. Στο δεύτερο κεφάλαιο περιλαμβάνεται το ιστορικό πλαίσιο ανάμεσα στις δύο χώρες και χωρίζεται σε τρία μέρη και λόγω των πολιτικών αλλαγών στην Ελλάδα αλλά και λόγω των αλλαγών που συμπίπτουν στο διεθνές σύστημα την ίδια περίοδο. Στο τρίτο κεφάλαιο, γίνεται μια εισαγωγή στην ανάλυση της διεθνούς πολιτικής, πάνω στα τρία επίπεδα που εισήγαγε ο Kenneth Waltz. Συμπερασματικά, ο δομικός Ρεαλισμός, ως θεωρητικό εργαλείο αποδίδει επαρκώς τις ενέργειες της Ελλάδας για τις περιόδους 1974-1981 και 1985-1991, τα χρονικά διαστήματα δηλαδή που και οι δύο ελληνικές κυβερνήσεις ενεργούν με βάση το χαλαρό διπολικό σύστημα. Τη δεύτερη περίοδο, όπου παρουσιάζεται εκ νέου το αυστηρό διπολικό σύστημα και η ανάληψη της εξουσίας στην Ελλάδα από το ΠΑ.ΣΟ.Κ, παρατηρείται απόκλιση από το θεωρητικό πρότυπο.