Ex situ διατήρηση απειλούμενων πληθυσμών: μέθοδοι για την αποφυγή της γενετικής προσαρμογής τους στις συνθήκες αιχμαλωσίας

Abstract

Οι παρόντες ρυθμοί εξαφάνισης ειδών έχουν αναδείξει την ex situ διατήρηση ως μια δημοφιλή λύση «τελευταίας στιγμής» για πολλά είδη. Ο στόχος της γενετικής διαχείρισης είναι η διατήρηση της δημογραφικής σταθερότητας και η εξουδετέρωση επιβλαβών γενετικών αλλαγών, όπως η γενετική προσαρμογή στην αιχμαλωσία. Στην παρούσα έρευνα εξετάζουμε και συγκρίνουμε την αποδοτικότητα δύο εκδοχών της μεθόδου κυκλικής αναπαραγωγής, μία μεταξύ ετεροθαλών αδελφών (Half-sib) και μία μεταξύ πρώτων εξαδέλφων (Cousins), καθώς και της μεθόδου ελαχιστοποίησης του μέσου βαθμού συγγένειας (Gc/mc) ως προς τη γενετική προσαρμογή στις συνθήκες αιχμαλωσίας. Συγκεκριμένα εξετάσαμε τις παραμέτρους μέση γενοτυπική τιμή, γενοτυπική διασπορά καθώς και την αρμοστικότητα κατά την επανεισαγωγή μετά από 50 γενιές. Επιπλέον έγινε διερεύνηση της περιβαλλοντικής διακύμανσης και της έντασης της επιλογής σε περιβάλλον αιχμαλωσίας. Η σύγκριση των αποτελεσμάτων κατέταξε ως βέλτιστη τη μέθοδο Half-Sib, επόμενη την Cousins και μετά τη Gc/mc. Παρόλα αυτά το επίπεδο ομομιξίας που συνεπάγεται η μέθοδος Half-Sib, τη καθιστά απαγορευτική για μικρούς πληθυσμούς με μικρό ρυθμό αναπαραγωγής, και συνεπώς η προτεινόμενη από τα αποτελέσματα μέθοδος είναι η Cousins.