Κινητικότητα εργαζομένων στον δημόσιο τομέα

Abstract

Η ευελιξία της κινητικότητας των εργαζομένων αποτελεί βασική συνιστώσα για την αποτελεσματική λειτουργία της δημόσιας διοίκησης. Η χρηματοπιστωτική κρίση, οι μεταβατικές αλλαγές του δημοσίου τομέα λόγω της πανδημίας και η ραγδαία εξέλιξη της καινοτομίας και της τεχνολογίας επιφέρουν σημαντικές μεταβολές στον τρόπο λειτουργίας και την αποτελεσματικότητα της αγοράς εργασίας. Η παρούσα Διπλωματική Εργασία εξετάζει την κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων της Ελλάδας με στόχο τη διάκριση του θεσμικού πλαισίου, των τάσεων και των προοπτικών της, στο πλαίσιο των νέων μορφών διακυβέρνησης. Η μεθοδολογία που ακολουθείται αφορά την επισκόπηση μελετών και του νομοθετικού πλαισίου, αλλά και την ανάλυση πραγματικών δεδομένων για τη συγκριτική στατιστική ανάλυση. Βασικά συμπεράσματα της εργασίας παρατίθενται ακολούθως: Η έλλειψη διαφάνειας, αντικειμενικότητας και αξιοκρατίας, ως προς τη διαχείριση του ανθρώπινου δυναμικού, η πολυπλοκότητα του θεσμικού πλαισίου, η έλλειψη αποτελεσματικών μεθόδων αξιολόγησης, απαιτούμενων γνώσεων και δεξιοτήτων των δημοσίων υπαλλήλων και η εσφαλμένη αποτίμηση της δημόσιας απασχόλησης, δυσχεραίνουν την κινητικότητα. Η κινητικότητα των δημοσίων υπαλλήλων της Ελλάδας βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο σύστημα κινητικότητας της Γαλλίας. Ωστόσο μία βασική διαφοροποίηση μεταξύ της Ελλάδας και των υπολοίπων κρατών μελών της ΕΕ είναι το εύρος της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης της χώρας, που είναι πιο περιορισμένο σε σχέση με τις χώρες της ΕΕ και σε ό,τι αφορά την λειτουργία των μηχανισμών της κινητικότητας. Ωστόσο, η ίδρυση του Υπουργείου Ψηφιακής Διακυβέρνησης το 2019, έδωσε ώθηση στην «υλοποίηση» της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης στην Ελλάδα και είχε πολύ θετική συνεισφορά στην ανάπτυξη του συστήματος κινητικότητας των υπαλλήλων. Τέλος, η εισαγωγή του Ενιαίου Συστήματος Κινητικότητας προσφέρει καινοτόμες δράσεις για την αποτελεσματική διαχείριση της κινητικότητας, τη στελέχωση των δημοσίων φορέων και την αξιοκρατία σχετικά με τις μετακινήσεις των δημοσίων υπαλλήλων. Ωστόσο μία ενδεχόμενη αδυναμία του νέου συστήματος είναι ο αμιγώς εθελοντικός χαρακτήρας του, ο οποίος ενδέχεται να επιβραδύνει την εξυπηρέτηση ειδικών αναγκών της δημόσιας διοίκησης.