Η επίδραση του νέου δημοσίου μάνατζμεντ στην ελληνική δημόσια διοίκηση

Abstract

Ξεκινώντας την ανάλυση, είναι αναγκαίο να αποσαφηνιστούν οι έννοιες της «δημόσιας διοίκησης» και του «Νέου Δημόσιου Μάνατζμεντ». Η «δημόσια διοίκηση» αναφέρεται στο σύνολο των διοικητικών μηχανισμών ή οργανισμών του Κράτους, οι οποίοι αναπτύσσουν τη δραστηριότητά τους στο κεντρικό, περιφερειακό και τοπικό επίπεδο και είναι αρμόδιοι για την εφαρμογή των νόμων και των προγραμμάτων της δημόσιας πολιτικής, όπως αυτά καθορίζονται και οριστικοποιούνται σε τελικό στάδιο από την εκάστοτε πολιτική ηγεσία. Σύμφωνα με τον Λ. Μπαμπαλιούτα, η δημόσια διοίκηση αποτελεί τη δομή του κράτους, που έχει ως σκοπό την υλοποίηση του κρατικού καταναγκασμού και κύριο γνώρισμά της είναι η άσκηση εξουσίας. Σύμφωνα με τους Stephen P. Robbins, «το Management, αποτελεί τη διαδικασία διεκπεραίωσης των απαιτούμενων εργασιών, αποτελεσματικά και αποδοτικά, μέσω άλλων ανθρώπων και σε συνεργασία με αυτούς». Οι μεταρρυθμίσεις εμφανίζονται πλέον ως μονόδρομος στην περίπτωση της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Το νέο μεταρρυθμιστικό κύμα που έγινε γνωστό και ως «Νέο Δημόσιο Μάνατζμεντ, αποτελεί τη νέα φιλοσοφία στη διοίκηση των δημοσίων οργανισμών τα τελευταία χρόνια σε πολλές χώρες του εξωτερικού αλλά και στην Ελλάδα. Οι βασικές αξίες που διέπουν αυτή τη νέα τάση είναι: η οικονομικότητα (economy), η αποδοτικότητα (efficiency) και η αποτελεσματικότητα (effectiveness). Η αποτελεσματικότητα είναι η τρίτη βασική αξία που συναντάται στις μεταρρυθμίσεις για την λειτουργία του Νέου Δημόσιου Μάνατζμεντ. «Η αποτελεσματικότητα είναι συστατικό στοιχείο της αποδοτικότητας και επικεντρώνεται στο κατά πόσο μια πολιτική ή ένα πρόγραμμα επιτυγχάνει τους στόχους του» (Λαδή και Νταλάκου, 2013).