Η εβραϊκή πριν και μετά την "αναβίωση": γλωσσικές χρήσεις και γλωσσικές πολιτικές

Abstract

Η εβραϊκή συνιστά μια ιδιαίτερη περίπτωση γλώσσας που, ενώ για αιώνες θεωρούνταν "νεκρή" μιας και η χρήση της περιοριζόταν μόνο σε ιερά γραπτά κείμενα, μέσα σε διάστημα σαράντα μόλις χρόνων κατάφερε να αναδυθεί από τη φαινομενικά νεκρή της υπόσταση, για να αποτελέσει την επίσημη γλώσσα του κράτους του Ισραήλ. Αυτή η δυναμική επάνοδος της εβραϊκής οδήγησε πολλούς να μιλήσουν για το θαύμα της "αναβίωσης". Ωστόσο, η επιστημονική έρευνα σήμερα υποδεικνύει αρκετούς λόγους που επιβάλλουν να συζητηθεί η "αναβίωση" με διαφορετικούς όρους. Κεντρικά ζητήματα της συζήτησης γύρω από την εβραϊκή είναι η σχέση της με παλαιότερες μορφές και το αν πρόκειται πραγματικά για "αναβίωση" ή κάποιας άλλης μορφής ανάδυση. Γεγονός πάντως είναι πως η νέα εβραϊκή στηρίχθηκε σε διαφορετικές γλώσσες που μιλούσαν τόσο οι λόγιοι όσο και οι καθημερινοί άνθρωποι. Αυτές ακριβώς οι γλώσσες που τροφοδότησαν την εβραϊκή σε όλα τα επίπεδα γλωσσικής ανάλυσης, παρατηρείται σήμερα να παραγκωνίζονται και να τίθενται στο περιθώριο, ενώ η εβραϊκή να τις απειλεί ολοένα και περισσότερο με εξαφάνιση. Η εργασία αυτή πραγματεύεται το ζήτημα της "αναβίωσης" της εβραϊκής επικεντρώνοντας σε τρία σημεία: στην ανάλυση της ιστορικής εξέλιξης της εβραϊκής, στο ζήτημα της αναβίωσης και την προέλευση της εβραϊκής, και τις σχέσεις της εβραϊκής με τις υπόλοιπες γλώσσες εντός του κράτους του Ισραήλ.