Οι σχέσεις Ελλάδος, Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων (ΗΑΕ) και Σαουδικής Αραβίας: διακυβεύματα και προοπτικές

Abstract

Η ανάπτυξη των σχέσεων της Ελλάδας με τα Ηνωμένα Αραβικών Εμιράτα (ΗΑΕ) και τη Σαουδική Αραβία αποτελεί συνέχεια των προσπαθειών της Αθήνας να αναδιαμορφώσει και να διευρύνει την εξωτερική της πολιτική. Η προσπάθεια αυτή άρχισε το 2010 με την ανακάλυψη τεράστιων ενεργειακών υποθαλάσσιων κοιτασμάτων στην Ανατολική Μεσόγειο, την ρήξη που προκάλεσε η Τουρκία στις σχέσεις της με το Ισραήλ, καθώς και την αυξανόμενη τουρκική επιθετικότητα εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου. Παράλληλα, οι περιφερειακές ανατροπές που προκάλεσαν οι αραβικές εξεγέρσεις του 2011, καθώς και η αλλαγή του κέντρου βάρους του στρατηγικού ενδιαφέροντος των ΗΠΑ από τον Κόλπο και την ευρύτερη Μέση Ανατολή στην αντιμετώπιση της αύξησης ισχύος της Ρωσίας και της Κίνας, σε συνδυασμό με τον πολλαπλασιασμό των περιφερειακών απειλών ασφάλειας, απετέλεσαν βασικούς παράγοντες περαιτέρω κινητοποίησης της ελληνικής διπλωματίας. Ακριβώς σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η διεύρυνση των σχέσεων Αθηνών, Αμπού Ντάμπι και Ριάντ, η οποία διευκολύνεται από το γεγονός ότι ούτε η Σαουδική Αραβία ούτε τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχουν αντιπαλότητες ή σημεία τριβής με την Ελλάδα. Αντιθέτως, έχουν κοινά συμφέροντα στη αντιμετώπιση απειλών, όπως αυτή που αντιπροσωπεύει η αυξανόμενη επιθετικότητα της Τουρκίας για παράδειγμα, όπως επίσης έχουν κάθε συμφέρον να συμβάλλουν στην περιφερειακή σταθερότητα και ασφάλεια. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι διμερείς συμφωνίες της Ελλάδας με τα ΗΑΕ και την Σαουδική Αραβία, μπορούν να θεωρηθούν αμοιβαίως επωφελείς αλλά και εφαλτήριο για την ανάπτυξη των διμερών σχέσεων και σε άλλα πεδία πέραν της άμυνας και ασφάλειας.

The development of Greece's relations with the United Arab Emirates (UAE) and Saudi Arabia is a continuation of Athens' efforts to reshape and expand its foreign policy. This effort began in 2010 with the discovery of huge undersea energy deposits in the Eastern Mediterranean, the rupture caused by Turkey in its relations with Israel, as well as the increasing Turkish aggression against Greece and Cyprus. At the same time, the regional upheavals caused by the Arab uprisings of 2011, as well as the shift in the center of gravity of US strategic interest from the Gulf and the wider Middle East to confronting the rise power of Russia and China, combined with the proliferation of regional threats of security, were key factors in further mobilizing Greek diplomacy. It is precisely in this context that the expansion of relations among Athens, Abu Dhabi and Riyadh is included, which is facilitated by the fact that neither Saudi Arabia nor the United Arab Emirates have rivalries or points of friction with Greece. Rather, they have common interests in dealing with threats, such as that represented by Turkey's increasing aggression for example, as well as having every interest in contributing to regional stability and security. Within this context, Greece's bilateral agreements with the UAE and Saudi Arabia can be considered mutually beneficial as well as a springboard for the development of bilateral relations in other fields beyond defense and security.