Διαχείριση κινδύνου σε περίοδο χρηματοπιστωτικών κρίσεων

Abstract

Ο κίνδυνος αποτελεί μία έννοια με την οποία έρχονται αντιμέτωπες όλες οι επιχειρήσεις παγκοσμίως ανεξαρτήτως του είδους της δραστηριότητάς τους και επηρεάζει σημαντικά την αποδοτικότητα, την αποτελεσματικότητα, αλλά και τη βιωσιμότητά τους. Προς αντιμετώπισή του, προτείνεται η επιχειρήσεις να σχεδιάζουν και να εφαρμόζουν συστήματα διαχείρισης κινδύνου. Αν και κατά την πρόσφατη παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση του 2007-2008, η διαχείριση κινδύνου δεν κατάφερε να προστατέψει την παγκόσμια οικονομική δραστηριότητα, τα οφέλη της αναδεικνύονται και σήμερα. Σκοπός της παρούσας μελέτης είναι η διερεύνηση των απόψεων των υπαλλήλων των ελληνικών εταιριών σχετικά με τη Διαχείριση Κινδύνου των Επιχειρήσεων. Προς την επίτευξη του σκοπού αυτού, χρησιμοποιήθηκε ένα ερωτηματολόγιο, το οποίο διαμοιράστηκε και συγκεντρώθηκε ηλεκτρονικά σε υπαλλήλους οικονομικών τμημάτων ελληνικών επιχειρήσεων. Το τελικό δείγμα αποτελείται από 100 υπαλλήλους που προέρχονται από ισάριθμες επιχειρήσεις. Εξαιτίας της μη κανονικότητας των μεταβλητών του ερωτηματολογίου, οι αποκρίσεις που συγκεντρώθηκαν αναλύθηκαν με τις μη παραμετρικές μεθόδους των ελέγχων Mann-Whitney, Kruskal-Wallis, Wilcoxon, Friedman και ανάλυση συσχέτισης Spearman. Τα αποτελέσματα της ανάλυσης καταδεικνύουν, πρώτον, ότι υπάρχει μερική αύξηση της αντιλαμβανόμενης σπουδαιότητας της διαχείρισης κινδύνου σε περιόδους κρίσεων, και, δεύτερον, ότι η αντιλαμβανόμενη σπουδαιότητα εξαρτάται από μία σειρά παραγόντων. Κύριος παράγοντας είναι το μέγεθος της επιχείρησης. Οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις με χαμηλότερη διασπορά ιδιοκτησίας και προσωπική νομική μορφή αποδίδουν χαμηλότερη αξία στη διαχείριση κινδύνου. Επιπλέον, η χρήση κάποιας μεθόδου διαχείρισης κινδύνου συνδέεται με υψηλότερη αναγνωριζόμενη σπουδαιότητα σε αυτήν. Ενδιαφέρον έχει, επίσης, ότι οι εταιρίες με 5-10 έτη λειτουργίας, που διοικούνται από γυναίκες και δραστηριοποιούνται στον παραγωγικό τομέα αξιολογούν λιγότερο θετικά τη διαχείριση κινδύνου. Τέλος, αξίζει να αναφερθεί ότι το επίπεδο χρήσης μεθόδων διαχείρισης κινδύνου στην ελληνική πραγματικότητα βρίσκεται αρκετά χαμηλά