Δικαιώματα τρίτων χωρών κατά την οριοθέτηση θαλάσσιων ζωνών: γενικές αρχές και εφαρμογές στη Μεσόγειο

Abstract

Όταν γίνεται προσπάθεια να επιλυθούν ζητήματα που εμπίπτουν στο Δίκαιο της Θάλασσας, γίνετε αντιληπτό ότι περιτριγυρίζονται από νομικές συζητήσεις και διαμάχες. Αυτή η κατάσταση διευρύνει την ετερογενή σχέση μεταξύ πολιτικής και νομολογίας. Η επιστήμη η οποία αναλύει ζητήματα θαλάσσης δεν είναι μια απλή καταγραφή των όσων συμβαίνουν. Τα κράτη από πάντα ασχολούνταν με τα σύνορα της γης, το ενδιαφέρον τους όμως για τα θαλάσσια σύνορα είναι σχετικά όψιμο, στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ανακαλύφθηκαν οι υδρογονάνθρακες και την οικονομική ανάκαμψη την οποία θα είχαν σε περίπτωση εκμετάλλευσης τους. Σε συνέχεια της ανακάλυψης αυτής τα παράκτια κράτη ασκούν ολοένα και μεγαλύτερη κυριαρχία στις θάλασσες και τους ωκεανούς, ξεκινώντας μια αμετάκλητη τάση προς μεγαλύτερους θαλάσσιους χώρους. Η οριοθέτηση θαλάσσιων έχει σαν κύριο στόχο την επέκταση της κρατικής κυριαρχίας των κρατών και των δικαιωμάτων τους στη θάλασσα ναυσιπλοΐα. Μέσα από τις τρεις Διεθνείς Διασκέψεις (1958, 1960, 1973-1982) δημιουργήθηκε ένα Δίκαιο που σκοπό είχε τον καθορισμό των θαλάσσιων περιοχών αλλά και τα δικαιώματα των κρατών σε αυτές, την προστασία του θαλασσίου περιβάλλοντος, την συνεργασία των κρατών μεταξύ τους αλλά και την ειρηνική επίλυση των διαφορών που θα προκύπτουν.