Η συμβολή της ναυτιλίας στην επίτευξη των 17 ΣΒΑ: η περίπτωση της αγοράς χύδην ξηρών φορτίων

Abstract

Ο άνθρωπος και η κοινωνία του, από την αρχή αντιµετώπισαν τη φύση σαν ζωτικό χώρο και σαν ένα παραγωγικό συντελεστή. Σ’ αυτό συνεισέφεραν οι εργαλειακές επαναστάσεις, - από την προϊστορία µέχρι σήµερα, σαν αποτέλεσµα της κατανόησης της φύσης και της εφευρετικότητας που οδήγησε στην εξέλιξη των µηχανισµών και των µηχανών - και η διαρκής πολιτισµική ανάγκη του ανθρώπου για ευηµερία και για ασφάλεια της ζωής. Αρχικά η σχέση του ανθρώπου µε τη φύση ήταν αρµονική και είχε τη γνώριµη ζωική «αθωότητα». Στη συνέχεια όµως, η σχέση αυτή άρχισε να παίρνει χαρακτηριστικά σχέσης κυριαρχίας και συγκρούσεων για την επέκταση της κυριαρχίας αυτής. Η εξέλιξη αυτή ήταν ενδογενής στον άνθρωπο, την κοινωνία και τον πολιτισµό καθώς αποτελεί µια συνέχεια του µοντέλου της ζωικής κυριαρχίας, στη τροφική αλυσίδα και τον βιοτοπικό έλεγχο των περιοχών. Η σχέση απέναντι στη φύση συνδέθηκε και µε την εσωτερική δυναµική σχέσεων µεταξύ των ανθρώπων µέσα στην κοινωνία. Γι’ αυτό µας µίλησαν από την αρχαιότητα έως σήµερα πολλοί στοχαστές όπως ο Έγκελς ή ο Χορκχάιµερ. Η βία και η κυριαρχία προς τη φύση έγινε βία µεταξύ των ανθρώπων και παιχνίδι κυριαρχίας στην κοινωνία. Μαζί µε την επινόηση των µηχανών, πριν και µετά από αυτήν, αναπτύχθηκαν και διαµορφώθηκαν θεσµοί µέσα στην κοινωνία όπως η ιδιοκτησία, η δουλεία, οι µορφές της εξουσίας και της εκµετάλλευσης του ανθρώπου και των φυσικών πόρων, που εκβιοµηχάνισαν τις ανθρώπινες σχέσεις & την κοινωνική οργάνωση & τις έκαναν «παραγωγικές» σχέσεις. Σηµειώνουµε ότι η ανάπτυξη αποτέλεσε ένα διαρκές ιδεολόγηµα όλων των εποχών και των πολιτισµών και µια διαρκή µετάθεση στόχων. Θεωρητικά απέβλεπε στην ευηµερία και την ευτυχία, απέβλεπε στην ασφάλεια της ζωής, αλλά συχνά ο σκοπός χανόταν. Κυριαρχούσε η ανάπτυξη σαν αυτοσκοπός και µέσα από την ανάπτυξη εµφανιζόντουσαν οι αντιφάσεις και χανόταν το νόηµα των ανθρώπινων ή προµηθεϊκών δηµιουργηµάτων.