Ουρλιαχτά και αγκομαχητά, οδύνη και συνήθεια: το συν-αίσθημα του πόνου σε χρονίως πάσχοντα σώματα

Abstract

Η παρούσα διπλωματική εργασία επιχειρεί να προσεγγίσει τον πόνο ως συν-αίσθημα (affect) και να παρατηρήσει τους τρόπους με τους οποίους το συν-αίσθημα του χρόνιου πόνου αλληλεπιδρά με τα σώματα των υποκειμένων που τον βιώνουν. Χρησιμοποιούνται εργαλεία από την ανθρωπολογία του σώματος, την ανθρωπολογία της υγείας αλλά και τη θεωρία του συν-αισθήματος, ώστε να συζητηθεί ο τρόπος που μιλάνε για τον πόνο τους οι άνρθωποι που συνάντησα στη Μονάδα Ανακουφιστικής Αγωγής «Τζένη Καρέζη», στα πλαίσια της επιτόπιας μου έρευνας. Αρχικά προτείνεται η κατανόηση του πόνου ως συν-αίσθημα, και γίνεται μια προσπάθεια να εντοπιθούν οι συν-αισθηματικές του ιδιότητες στα σώματα των ανθρώπων αυτών. Συζητάται η ικανότητα του πόνου να ρέει μέσα στα σώματα αλλά και έξω απ’ αυτά, και πως αυτή η προς τα έξω ροή, και η επακόλουθη μετάδοση του σε άλλα σώματα, γίνεται ενίοτε αντιληπτή με όρους μολυσματικότητας. Επιχειρείται ακόμη μια περιγραφή των συνδέσεων μεταξύ του πόνου και του συναισθήματος της οδύνης, και στη συνέχεια ο εντοπισμός μικρών αποσταθεροποιήσεων στις συνδέσεις αυτές. Επίσης συζητάται η χρονική διάσταση του πόνου και γίνεται μια προσπάθεια να περιγραφούν οι τρόποι με τους οποίους τα σώματα αποσυντονίζονται ή επανασυντονίζονται με τους ρυθμούς της καθημερινότητας, επηρεαζόμενα από τις συχνότητες του πόνου. Τέλος, η εργασία ασχολείται με μια διαφορετική διάσταση του πόνου, την ηχητική. Συγκεκριμένα, συζητώνται οι ήχοι του ουρλιαχτού και του αγκομαχητού, ως συν-αισθήματα στα οποία ο πόνος μετασχηματίζεται, όταν βγαίνει από τα σώματα των συνομιλιτών μου.