«Αδελφές της καρδιάς, όχι της κοιλιάς» Μιχάλειο Ορφανοτροφείο Θηλέων Χίου: μια ιστορία από «τα κάτω»
Abstract
«Εγώ ήμουνα πολύ μικρό [όταν μπήκα στο ίδρυμα]. Επειδή οι τουαλέτες ήτανε έξω από το δωμάτιο, ώσπου να γυρίσω από την τουαλέτα κοιμόμουνα. […] Δηλαδή υπνοβατούσα. Και πήγα στο διάδρομο, που ήταν ένα ρολόι, και έτυχε να χτυπάει την ώρα, και έκανε “ντιν ντιν”, και έμεινα εγώ, υπνοβατούσα, και μετρούσα... Όταν άκουσα το δώδεκα, τρόμαξα! Λέω “Που βρίσκομαι τώρα”; Ήταν αυτό... Από την αγκαλιά της μαμάς […], που με κοίμιζε στην αγκαλιά της...Μετά βρέθηκα εκεί...», μου αφηγείται η Κατερίνα, εβδομήντα ...