Tο me too στην Ελλάδα: αιτήματα και φεμινιστικές προσεγγίσεις

Abstract

Το me too, το οποίο ξεκινά σαν κίνημα στις ΗΠΑ το 2006 και παίρνει μεγάλες διαστάσεις το 2017, όταν γίνεται η χρήση του hashtag #MeToo, χρησιμοποιείται για πρώτη φορά στην Ελλάδα στις αρχές του 2021, προκειμένου να πλαισιώσει τη δημόσια καταγγελία της Σοφίας Μπεκατώρου για σεξουαλική παρενόχληση. Η στιγμή αυτή στάθηκε αφορμή για τη γέννηση του εγχώριου me too, του συλλογικού «και γω, επίσης» έχω υποστεί βία λόγω του φύλου μου. Οι φωνές που απάντησαν στο επονομαζόμενο «κίνημα» αντλούν από διαφορετικές φεμινιστικές προσεγγίσεις, οι οποίες αναλύουν με διαφορετικά μέσα έννοιες όπως η βία και η δικαιοσύνη. Στο πλαίσιο αυτό αναδύονται δύο κυρίαρχες φεμινιστικές θέσεις: η μία φαίνεται να ακολουθεί μια λογική αφομοίωσης του κινήματος, ενώ η δεύτερη ασκεί κριτική. Συνομιλώντας με φεμινιστικές συλλογικότητες, σωματεία, οργανώσεις, καθώς και με αυτόνομες φεμινίστριες, που δραστηριοποιούνται στην Αθήνα την περίοδο ενδιαφέροντος, και συγκεκριμένα από τις αρχές του 2021 έως σήμερα, γίνεται μια προσπάθεια για καταγραφή και ανάλυση των φεμινιστικών αιτημάτων που εκφράστηκαν. Τα αιτήματα αυτά αντλούν από δύο φεμινιστικές προσεγγίσεις: η πρώτη αφορά στο σωφρονιστικό φεμινισμό και η δεύτερη στο φεμινισμό της κατάργησης. Η συζήτηση αυτή επιχειρεί μια κριτική ανάλυση στο εγχώριο me too και πραγματεύεται τις έννοιες της δικαιοσύνης, της δικαίωσης και της φεμινιστικής αλληλεγγύης.