Οι σχέσεις του διδακτορικού καθεστώτος (1967-1974) με την Δυτική και την Ανατολική Ευρώπη

Abstract

Στις 21 Απριλίου 1967 ξεσπά η εξέγερση του στρατού στην Ελλάδα, με αποτέλεσμα την κατάληψη της εξουσίας, μένοντας στην ιστορία ως η Δικτατορία των Συνταγματαρχών μέχρι τον Ιούλιο του 1974. Με αρχηγό τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, για μια επταετία, η χώρα έζησε κάτω από σκληρές συνθήκες με τιμωρίες για όσους ήταν κατά του καθεστώτος και των πολιτικών ιδεών που πρέσβευαν. Πολλοί από αυτούς τους πολίτες, μάλιστα, εξορίζονταν σε μακρινά μέρη, όπως στη Λέρο και στη Γυάρο. Στην εξωτερική πολιτική, το νέο καθεστώς επιχείρησε να συμπράξει συμφωνίες και να διατηρηθεί ενεργό κράτος διπλωματικά και εκτός από τα σύνορα, παρά την αντίσταση που δέχτηκαν από ορισμένα κράτη της Ευρώπης. Το Συμβούλιο της Ευρώπης, από την αρχή του καθεστώτος το 1967 μέχρι και το 1969, ήταν πολύ σκληρό και ζητούσε την αποπομπή της Ελλάδας από το Συμβούλιο. Παράλληλα με αυτή την ασφυκτική πίεση του Συμβουλίου, η Ελλάδα προσπαθούσε να εδραιωθεί στον διεθνή χώρο και να αποκτήσει δυνατούς συμμάχους, που θα την βοηθούσαν και οικονομικά, αλλά και στρατιωτικά, σε μια περίοδο που σε παγκόσμιο επίπεδο οι σχέσεις των κρατών ήταν κατά κύριο λόγο ασταθείς. Στην παρακάτω εργασία θα αναλυθεί κατά πόσο ήταν πετυχημένες ή όχι οι σχέσεις της Ελλάδας με ορισμένα κράτη της Ανατολικής και Δυτικής Ευρώπης αλλά και το εγχείρημα του Συμβουλίου της Ευρώπης για αποπομπή της Ελλάδας.