Αυτοκτονία στο αρχαίο δράμα: το φύλο, η κοινωνική θέση και τα κίνητρα στις αρχαίες τραγωδίες

Abstract

Η διπλωματική εργασία πραγματεύεται την αυτοκτονία στις τραγωδίες που έχουν διασωθεί ολοκληρωμένες. Το μοτίβο της αυτοχειρίας εμφανίζεται και στους τρεις μεγάλους τραγικούς ποιητές και ο καθένας το εκμεταλλεύεται δραματουργικά με τον προσωπικό του τρόπο, που εκφράζει το ύφος και τη διάνοιά του. Η αυτοκτονία, είτε συντελείται, είτε λανθάνει, είτε αποτελεί μέσο χειραγώγησης διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στη δομή κάθε τραγωδίας. Σε κάποιες τραγωδίες αποτελεί το κυρίαρχο θέμα, ενώ σε κάποιες άλλες παρεμβαίνει, για να επιτείνει το δραματικό πάθος ή προκύπτει ως απότοκο των γεγονότων που εξελίσσονται. Στα έργα του Αισχύλου δεν πραγματοποιείται καμία αυτοκτονία αλλά εμφανίζεται σε τέσσερα έργα του. Ο Σοφοκλής διαπραγματεύεται την αυτοκτονία σε όλα του τα έργα και επτά χαρακτήρες του αυτοκτονούν. Ο Ευριπίδης εκμεταλλεύεται το μοτίβο σε δεκαέξι τραγωδίες. Στον Ευριπίδη εντοπίζονται οκτώ περιπτώσεις αυτοχειρίας από τις οποίες οι τέσσερις αποτελούν εκούσια αυτοθυσία, εντάσσονται σε μια ειδική κατηγορία και έτσι συγκαταλέγονται στον κατάλογο των αυτοκτονιών. Η εργασία επιχειρεί να καταγράψει όλες τις μορφές της αυτοκτονίας, είτε έχουν πραγματοποιηθεί είτε έμειναν ως μετέωρη απειλή ή φαντασίωση. Επιπλέον, ερμηνεύει τα κίνητρα που ώθησαν τις ηρωίδες και τους ήρωες στην μακάβρια επιλογή τους και αποκωδικοποιεί τους συμβολισμούς της κάθε αυτοκτονίας, φωτίζοντας τον τρόπο και τον τόπο της αυτοχειρίας.